⁣

Adnojčy viasnoj da mianie zajšoŭ liaśnik. Jon trymaŭ šapku, u jakoj niešta varušylasia.

Vavierčaniat prynios, — skazaŭ jon, — sirotami zastalisia. Maci jastrab schapiŭ.

Vavierčaniatam nie bylo i miesiaca. Ryžańkija, z čornymi businkami vačej, jany poŭzali pa stalie, pry hetym śmiešna piščali. Ja ŭziaŭ adno vavierčanio sabie. Pić malako z misački jano admovilasia. Pryjšlosia paić z pipietki. Cikava bylo hliadzieć, jak vavierčanio abchapila lapkami pipietku i prycmokvala. Kali najelasia, zharnulasia ŭ klubočak i zasnula. Dlia žyĺlia źviarku ja vykarystaŭ skrynku, u jakoj zvyčajna pradajuć abutak.

Raslo vavierčanio nie pa dniach, a pa hadzinach. Stala samastojna pić malako z miski. Kožny dzień ździŭliala svaimi pavodzinami. Jaho žyćciovaja prastora ŭžo nie abmiažoŭvalasia toĺki skrynkaj. Vavierčanio padarožničala pa ŭsim pakoi i na ŭsich pradmietach pakidala śliady vostrych kipciuroŭ. Alie ž ci možna bylo kryŭdzicca na jaho?

Asabliva liubila vavierčanio znajomicca z usim, što bylo ŭ maich kišeniach. Kali ja viartaŭsia z raboty, zaŭsiody prynosiŭ jamu to kavalačak cukru, to lietašni žolud, to jašče što-niebudź smačnaje. Vavierčanio sadzilasia na pliačo i ni na što nie źviartala ŭvahi. Žaludy jamu nie vieĺmi padabalisia. Jano staranna chavala ich za kaŭnier majho kaściuma. Astatki haścinca možna bylo znajści pad paduškaj abo pad koŭdraj. Boĺš za ŭsio liubila vavierčanio lasku. Hladziš jaho i pryhavorvaješ: «Vavierčanio, charošaje». Jano cicha liažyć i ŭvažliva hliadzić na ciabie. A to raptam, jak kacianio, pačnie huliać z rukoj. Schavajecca za padušku, potym raptoŭna vyskačyć, starajecca ŭchapicca za ruku i znoŭ schavacca. Abo ŭskočyć na čalavieka i pačnie biehać, niby pa stvalie dreva.

I voś nastupila viasna. Adnojčy, kali ja adčyniŭ fortku, vavierčanio prašmyhnula ŭ sad. Spachapiŭsia ja praz paŭtary hadziny. Šukaŭ doma, u sadzie, alie daremna. Vavierčanio źnikla. U dvary ŭ nas stajala vialikaja tapolia. Viaršynia jaje byla zlamana buraj. Busly zmajstravali tam hniazdo, a na halinach i ŭ duplach bylo mnoha hniozdaŭ. Užo dniom na hetaj tapoli ja i znajšoŭ vavierčanio. Spačatku ja ŭbačyŭ, jak chvaliavalisia i niespakojna kryčali razdražnionyja ptuški. Jany, vidavočna, ad kahości abaraniali svaje hniozdy. Tam, na suku, siadziela spalochanaje vavierčanio.

Jano prycisnulasia da dreva. Kali ja dastaŭ jaho, vavierčanio prynikla da maich hrudziej i dryžala ŭsim cieĺcam.

Pryjšlo lieta. Usio ciažej stanavilasia ŭtrymać vaviorku ŭ kvatery.

Tamu ja časta ŭ klietcy vynosiŭ źviarka ŭ sad. Adnojčy ranicaj ubačyŭ pobač druhuju vaviorku. Ja adčyniŭ klietku. Užo nraz paŭhadziny ščaślivyja vaviorki hanialisia adna za druhoj pa drevach u sadzie. A potym jany źnikli.

Prajšlo boĺš za hod. Stajaŭ listapad. Nastupili pieršyja zamaraźki.

Adnojčy dzieci zaŭvažyli na drevie vaviorku, jakaja zlosna cokala na ptušak. Zatym jana spuścilasia, dazvolila ŭziać siabie na ruki.

Uzradavanyja dzieci pasadzili jaje ŭ klietku, paklali tudy chlieba, cukru, žaludoŭ. Vaviorka spakojna jela. A praz dzień jana ŭciakla. Moža, heta bylaja maja vychavanka ŭspomnila pra svajho haspadara. A moža, heta byla druhaja vaviorka. Chto jaho viedaje.