⁣

Navaĺnica ŭschadzilasia niespadziavana.

Kali Dzima z Koliem źbiralisia ŭ jahady, sonca piaklo, jak i naliežyć jamu piačy ŭ haračy lietni dzień, a nieba bylo takim čystym, jak staranna vymytaje šklo.

Zachapiŭšysia čarnicami, siabry i nie zaŭvažyli, jak lies raptam husta paciamnieŭ, a ŭviersie mocna zašumieli jelki i sosny. Hrymnuŭ piarun takim strašennym vybucham, što, zdavalasia, nad halovami rassypalisia tysiačy snaradnych askolkaŭ. Chlopcy kinulisia biehčy. Lies stahnaŭ i traščaŭ. Malanki smalili amaĺ nieścichana, a hrom źlivaŭsia ŭ adnu suceĺnuju kananadu.

Lies, dobra viadomy chlopcam, zaraz staŭ niejkim čužym, nieznajomym i nieprytuĺnym. Chlopcy prabiehli jašče krychu. Alie nijakaha praśvietu nidzie nie vidać. Kudy ž jany biahuć, u lahier ci ad lahiera? Dzima spyniŭsia, uhliadajučysia napierad. Viecier, zdavalasia, cišeŭ, alie hrymoty jašče bušavali nad liesam.

I voś u hety momant jany pačuli niedalioka ad siabie žyvy holas.

Chlopcy ścišylisia i čakali, ci nie paŭtorycca jašče raz hety žyvy dziŭny huk, u jakim čuŭsia niejki tryvožny zaklik.

I hety huk paŭtaryŭsia. Ciapier užo bylo jasna, što vychodzić jon z blizkaha maladoha zaraśniku. Chlopcy pierahlianulisia i, zrazumieŭšy adzin adnaho biez sloŭ, kinulisia tudy. Aściarožna raśchinuli kust i ŭbačyli ptušania, jakoje, mabyć, vyvalilasia ŭ čas navaĺnicy z hniazda. Jano raziaŭliala rot i žalasna papiskvala. Bylo vidać, što pravaje kryĺca jaho zlamana.

Tym časam šum nad liesam acich. Stala śviatliej, pačulisia ptuipynyja halasy. Hrom hrymieŭ hlušej i ŭžo dzieści zdalioku, za liesam. Chlopcy znoŭ uspomnili pra lahier. Alie jak ža pakinuć ppkaliečanaje, biezdapamožnaje ptušania?

Paślia doŭhich i roznych prapanoŭ bylo vyrašana adnieści ptupiania da Viery Andrejeŭny, lahiernaha ŭrača. I choć Kolia ličyŭ, pito Viera Andrejeŭna toĺki liudziej liečyć, a nie ptušak, jaho prapanova byla pryniata. Nikomu z chlopcaŭ nie chacielasia pakidpć na pahibieĺ ptušania, jakoje tak biaźlitasna pakaliečyla nanaĺnica.

Vysluchaŭšy žalaślivuju historyju pra chvoraje ptušania, Viera Lndrejeŭna nadziela akuliary i zanialasia ahliadam chvoraha. Najpierš jana skazala, što chlopcy praviĺna zrabili, pryniosšy ptušania ŭ baĺnicu, bo jaho sapraŭdy treba liačyć. Zatym jana nyraŭniala hračaniaci pieralamanaje krylo, vycierla ranku jodam i tuha pieraviazala bintam, zahadaŭšy siabram nieści chvoraha na śniežaje pavietra.

Tydni praz dva Viera Andrejeŭna źniala bint, skazaŭšy chlopcam, što z ptušaniom usio ŭ paradku i jano chutka paliacić.

Hračania za hetyja dni padraslo i jašče boĺš pačarniela. Chlopcy, viadoma, nie škadavali jamu samych liepšych lasunkaŭ. Pačuŭpiy holas svaich pryjacieliaŭ, ptušania viesiela na ŭvieś lies kryčala i žvava lopala kryĺliem, sprabujučy ŭźliacieć.

Adnojčy chlopcy prynieśli Hryšku, tak jany nazvali hračania, čarhovy bahaty abied i šklianku śviežaj vady. Alie hniazdo, nkoje zmajstravali sami chlopcy, uslaŭšy jaho miakieńkaj vataj, Oylo pustym.

Siabry radavalisia i sumavali. Radavalisia, što ich vychavaniec užo staŭ daroslym i samastojnym, što jon užo sam zdabyvaje sabie jadu, ačyščajučy liasy i sady ad roznych škodnikaŭ. A sumavali, bo mocna da jaho pryvykli.

Jany doŭha i piĺna pryhliadalisia da šumnych mituślivych hrakoŭ, i im zdavalasia, što ŭ biazladnym ptušynym kryku jany mujuć i znajomy holas svajho Hryški.