⁣

Slon byŭ biedny i sumny. Pra voliu dy pra haračyja džunhli jon navat nie moh uspaminać, bo naradziŭsia ŭ źviaryncy. Voś jon staić pamiž faniernych budak i ciesnych klietak pierad natoŭpam liudziej i liedź nie trasiecca ad choladu. Jaho šeraja skura siam-tam papraciralasia, vušy źvisajuć, a malieńkija vočki hliadziać na ŭsio sumna, bieznadziejna.

Čalaviek u šeraj vušancy byŭ ščaślivy i trochi sientymientaĺny. Jon uzvyšaŭsia nad natoŭpam. U vialikich rukach čalavieka byli cioplyja dziciačyja ruki. Paciešnyja, jak važaniaty, dźvie malieńkija dziaŭčynki ŭ šerych šubkach išli pobač z vysokim baćkam pa mokrym śniezie, čas ad času prasilisia na ruki. I vieści malych, i padnimać ich bylo niazručna, bo pieraškadžaŭ pakunak.

Zaapark pryjechaŭ u horad na hastroli boĺš za tydzień tamu nazad. Uvieś hety čas tata źbiraŭsia siudy z dziaŭčynkami, pierad snom raskazvaŭ im usiakija cudy pra toje, što jany ŭbačać. I toĺki kali padyšli da bilietnaj kasy, jon uspomniŭ, što ničoha nie ŭziaŭ ni dlia miški, jaki prosta tak, viadoma, nie patancuje, ni dlia malpaŭ, taksama pryvučanych da lasunkaŭ. Što ž tut rabić?

Zaapark raźmiaściŭsia na pustyry. Pablizu byŭ toĺki adzin kijosk, alie tam nie znajšlosia navat paźlipanych padušačak. Pradaviec paraila śmiešnamu tatu kupić u jaje suchafruktaŭ. Znajšlasia hazieta, byŭ zroblieny miašečak i ŭvieś napoŭnieny zasušanymi hruškami i skrylikami jablykaŭ.

Alie znoŭ biada! 3 pakunkam i z dziećmi chadzić niazručna, dy jašče i častavacca z miašečka nichto nie choča. Samy viasioly miška, što až nos uščemlivaje pamiž žalieznymi prutami, prosiačy cukru, tyja hruški dy jablyki toĺki paniuchaŭ. Nie zachacieli ich jeści i malpy. Malyja hojsali, a starejšyja adsunulisia ŭ samy kutok klietki i, adviarnuŭšysia, niešta žavali.

Tak i dajšli tata z dziaŭčynkami da slana. Ščaślivy baćka sabraŭsia pakarmić hetaha zdaravilu na radaść svaim dačuškam. Viasioly čalaviek padstaviŭ miašečak slanu. Baćka viedaŭ, što na kancy chobata jość adrostak-paliec. Kali slon indyjski, to ŭ jaho adzin taki paliec, afrykanski slon maje dva adrostki. U hetaha slana bylo dva adrostki.

Kažuć, imi jon moža raźviarnuć plity tratuara, niby lomam. Paĺcy takija sprytnyja, što, musić, nitku ŭ iholku zaciahnuć. Zaraz slon pačnie na paciechu dziaŭčatkam brać z haziety pa hrušcy, pa skryliku. Chaj biare daŭžej, kab radaść raściahnulasia.

Malieńkija slanovyja vočki hliadzieli na čalavieka z pahardaj. A jašče ŭ ich byli biazdonnyja sum i pakuta, narodžanyja biespraśvietnaj niavoliaj.

Slon praciahnuŭ chobat, capnuŭ paĺcami za kraj hazietnaha miašečka i miechaničnym rucham sprytna kinuŭ jaho sabie pad nos, tudy, dzie byŭ jaho maly rot. Navat śkivicy, zdajecca, nie pavarušylisia. Prosta pajechaŭ pakunak, jak pa kanviejery, u biazdonny žyvot. Slon nie marhnuŭ, nie marmytnuŭ. Jak byccam jon tabie lasku zrabiŭ, pamoh pazbavicca ad lišniaj rečy, ad niajomkaha stanovišča. Staić, maŭčyć, nibyta nie z jaho śmiajecca ŭvieś natoŭp.

Tyja dziaŭčatki ŭ šubkach stali daroslymi. Nieŭzabavie i jany paviaduć svaich dzietak da zamknutych u klietkach źviaroŭ. Tady, viadoma, jany znoŭ uspomniać pra toj miašečak z suchafruktami.

Ich baćka pastareŭ i staŭ, zdajecca, mienš sientymientaĺny. Časam jamu ŭspaminajucca malieńkija slanovyja vočy.