⁣

Nad sažalkaj kalychaŭsia na vietry čarot, raspuskalisia bielyja i žoŭtyja harlačyki.

Voś z ikrynki vyliezla Žabiania. Vyhliadala jano paciešna: pliaskataja halava pierachodzila ŭ vuzkaje ciela, jakoje kančalasia chvastom. Voś čamu spačatku ŭsie nazyvali jaho apalońnikam. Bylo jano niazhrabnaje, za ŭsio čaplialasia, alie pastupova lapki maćnieli, nabirali silu, i nieŭzabavie, adkinuŭšy chvost, Žabiania sprytna ślizhala pa vadzie. Jano radavalasia žyćciu, cioplamu vietryku i laskavamu soniejku. Razam sa svaimi siabroŭkami skakala z bieraha — chto daliej, plavala navypieradki — chto chutčej, hanialasia za žukami, tuzala raka za vusy. Jano bylo dobraje, viasiolaje i, jak usie malyja, liubila padureć, što nie padabalasia starym žabam. Jany časta palochali Žabiania, što pryliacić Čaplia, schopić i prahlynie Žabiania, bo jaho hareźlivaść da dabra nie daviadzie.

Staryja mudryja žaby dobra viedali žyćcio.

Adnojčy ŭ niebie miĺhanuŭ strašny šery cień. Siarod žab pačalasia panika. Jany kidalisia ŭ vadu i jak maha hlybiej zakopvalisia ŭ hliej. Žabiania ŭbačyla, jak na doŭhich tonkich nahach išla pa vadzie niejkaja vialikaja šeraja ptuška. Jana chapala dziubaj žab, padkidala ich uhoru i hlytala — adnu za druhoj. Vidovišča bylo žachlivaje. Žabiania zdahadalasia, što heta i jość Čaplia.

Nahlytaŭšysia žab, Čaplia ŭzmachnula krylami i paliaciela. Pavojkaŭšy i paŭzdychaŭšy, žaby znoŭ uzialisia za svaje spravy.

Žyćcio ŭ sažalcy išlo svajoj chadoju, pakuĺ znoŭ nie źjavilasia Čaplia. Žab jak vietram źdźmula. Nie paśpiela schavacca toĺki Žabiania. Prosta na jaho nasoŭvaŭsia šery vielikan. Žabiania ŭbačyla malieńkija vočki i vialikuju dziubu, śkiravanuju na jaho. U Žabianiaci ažno kaliency zadryžali.

— Pasluchajcie, — zakalacilasia jano, — nie ješcie mianie. Davajcie liepš siabravać.

Alie Čaplia navat nie abazvalasia. Jana ŭziala Žabiania za lapku, papalaskala ŭ vadzie i, padkinuŭšy ŭhoru, sabralasia prahlynuć.

Žabiania pakryŭdzilasia: navošta jaho palaskać? Jano ž nie brudnaje, bo z vady amaĺ nie vylazić. I nie sklala lapak, a rastapyryla ich va ŭsie baki. Čaplia ździvilasia. U takim vyhliadzie jana nijak nie mahla prahlynuć zdabyču. Čaplia jašče raz raskryla dziubu, alie Žabiania ŭvapchnula joj u horla suchuju čaracinu.

Zataiŭšy dychańnie, žychary sažalki piĺna sačyli za pajadynkam.

Vykinuŭšy z dziuby čaracinu, Čaplia znoŭ padkinula Žabiania ŭhoru. Alie toje, padajučy, špurnula joj u vočy cinu. Čaplia ad niečakanaści razhubilasia. Pakuĺ jana acierabilasia ad ciny, Žabiania vostraju asakoju ablytala joj nohi.

Žychary sažalki choć i trymcieli ad strachu, alie rady byli za maloje Žabiania i družnym kvakańniem padbadziorvali jaho.

A Čaplia jašče boĺš zlavalasia. Jana razumiela, što robicca paśmiešyščam, bo Žabiania ŭžo nie toĺki abaranialasia, alie i nastupala, špurliajučy joj u halavu ŭsio, što trapliala ŭ lapki.

Potym uchapilasia za nachilienuju čaracinu, razhajdalasia i sihanula na druhuju ściablinu. Jak ni staralasia Čaplia jaho dzieŭbanuć, nie mahla. Narešcie joj heta nadakučyla. Apošni raz jana nacelila dziubu na Žabiania, alie toje paśpiela padsunuć joj rakavinku.

Čaplia znoŭ ździŭliena hlianula na Žabiania i ŭ rospačy padumala: «Chaj jaho licha! Prahlynieš takoje, a potym jašče zachvareješ. Usie jany tut niejkija dziŭnyja ».

I padalasia Čaplia preč ad sažalki.