⁣

Tancavać mianie vučyla ciotka Ženia. Jana brala ŭ vyciahnutyja ruki taburetku i kružylasia pa chacie. Alie mnie nie chacielasia tancavać z taburetkaj. Tady my bralisia za ruki: svaju lievuju ja klaŭ u daloń jaje pravaj, a pravaj staraŭsia abchapić ciotku za śpinu. Ženia, śpiavajučy, kružyla mianie pa chacie. Ja staraŭsia tak, što až pot vystupaŭ pad nosam. Alie ciela majo nie nadta sluchalasia, i ja taptaŭsia pa ciotčynych nahach.

Viarnuŭšysia dachaty, ja braŭ taburetku i sprabavaŭ kružycda z joj.

Adnak ruki chutka stamlialisia, i ja kidaŭ hetu navuku.

Pierad Novym hodam na škoĺny viečar dazvolili pryjści i našamu šostamu klasu. Ja maryŭ pakazać siabie ŭ tancach. Alie, kali ŭspartyŭnaj zalie, dzie sabralisia staršaklaśniki, zakružylisia pieršyja pary, ja razhubiŭsia. Jak i mnohija, ja tuliŭsia da ściany, zajzdrosna pazirajučy na tancy inšych.

Čaściej za ŭsio tancavali dziaŭčaty z dziaŭčatami. A chlopcy, zahadzia zhavaryŭšysia, zahlyblialisia ŭ dziavočy karahod i pliaskali ŭ daloni kalia abliubavanaj pary. Heta aznačala, što chlopcy chočuć tancavać z dziaŭčatami. Adny dziavočyja pary nie źviartali ŭvahi na kavalieraŭ, i tyja vymušany byli viartacca da ściany. Druhija ŭciakali ad dakučlivych prasicieliaŭ, jakija puskalisia za imi naŭzdahon. Tady ŭžo tancy nahadvali bieh navypieradki.

Asabliva mituślivym byŭ biely taniec. Kali abjaŭliali jaho, samyja niaśmielyja chlopcy hurtam kidalisia ŭ dźviery, kab nie trapić pad zaprašeńnie. Toj, chto nie paśpieŭ vyskačyć, chavaŭsia za śpiny inšych abo prosta apuskaŭ vočy ŭniz.

Ja taksama ŭvieś čas padpiraŭ ścianu, nabirajučysia chrabraści. Paślia čarhovaj abjavy pra biely taniec pačalisia čarhovyja ŭcioki. Ja nie źviarnuŭ uvahi na toje, što ŭ moj bok nakiravalasia vaśmiklaśnica Helia — adna z najliepšych tancorak. «Voś pašancuje niekamu», — pazajzdrościŭ ja i vačyma pašukaŭ ščaśliŭčyka.

—Možna ciabie zaprasić? — pačuŭ ja Helin holas.

U moj bok stali pazirać nie toĺki vučni, alie i nastaŭniki. Ja praciahnuŭ lievuju daloń, u jakuju Helia paklala svaju pravuju ruku, pravaj abniaŭ jaje za taliju, i my pačali kružycca.

Mnie zdavalasia, što ŭsia škola paziraje na mianie. Ja bajaŭsia, kab nie nastupić svaimi čaravikami na Heliny bielyja tufli. Halava zakružylasia ad tanca, pierad vačyma ŭsio zamitusilasia, paplylo. Dzielia boĺšaj apory ja pačaŭ zahrabać lievaj nahoj. Pačuŭsia kryŭdny śmiech. — Nie śpiašajsia, — šapnula Helia. — Sluchaj muzyku i mianie.

Jana strymlivala moj niazhrabny tancavaĺny krok, liohkim naciskam to lievaj ruki, to pravaj padkazvala, jak liepš patrapić u takt muzycy. Adčuŭšy siabie boĺš upeŭniena, ja pierastaŭ zahrabać nahoj, i my svabodna zavaĺsavali pa zalie.

Alie tut padpiĺnoŭvala novaja niečakanaść: ja pačaŭ sutykacca z inšymi parami. Heta źbivala z rytmu, i ja ŭsio-taki pryziamliŭsia na Helinu nahu. Chacieŭ užo vyjści z kruha, alie Helia strymala mianie.

My znoŭ plaŭna paplyli pa chvaliach muzyki, jakaja asablivaj asalodaj napaŭniala maju istotu. Ja navat nie pačuŭ, kali ścichla muzyka, alie Helia taktoŭna spynila mianie. U hety čas zala ŭzarvalasia voplieskami. Ja nie adrazu ŭciamiŭ, što apladzirujuć nam.