⁣

Daŭno bylo heta mimaliotnaje znajomstva. Minula dva dziesiacihoddzi, a jano tryvožna žyvie ŭ pamiaci.

Naša dyvizija išla maršam na zachad. Ruch dyvizii byŭ svojeasablivy: jana rabila marš pa dvaccać-tryccać kilamietraŭ, a tady spynialasia ŭ jakim-niebudź haradku ci vioscy na try-čatyry dni.

Bataĺjon, u jakim ja služyŭ, spyniŭsia ŭ nievialikaj vioscy Ivanaŭ Roh.

Pryjšli my tudy, kali sonca ŭžo schavalasia za liesam. Našamu addzialieńniu vypala samaja krajniaja chata, staraja, nizkaja. Padyšoŭšy da jaje, my rasčaravana spynilisia. Kamandzir addzialieńnia pajšoŭ u chatu, kab dzielia vietlivaści zapytać u haspadaroŭ dazvolu na načlieh.

Niezadavolienyja, my pačali pieramaŭliacca, ci nie liepš astaliavacca ŭ jakim-niebudź humnie. Kamandzir, vyjšaŭšy z chaty, zahadaŭ padrychtavacca da viačery. Napaminak pra viačeru padziejničaŭ na nas chutka. My zajšli na dvor praz vuzkuju bramku ŭ nizieńkaj aharodžy.

Nieŭzabavie z chaty vyjšla dziaŭčyna z viodrami ŭ rukach. Dvanaccać par vačej sustrela jaje. Jana ŭśmichnulasia, i, napeŭna, nichto ŭžo nie škadavaŭ, što nam vypala takaja biednaja chata.

Dziaŭčyna pastavila viadro na travu, kab my pamylisia. My abstupili jaje, razhavarylisia. Dziaŭčyna adklikalasia na kožnaje slova, uśmichalasia. Jaje vializnyja šeryja vočy, sustrakajučysia z inšymi vačyma, uspychvali bliskučymi ahieńčykami. Jana skazala, što zavuć jaje Tania. My zabyli, što staim pierad joju stomlienyja, murzatyja, prapachlyja potam.

Kali Tania sabralasia prynieści jašče vady, ja šmyhnuŭ za chatu.

Pieraskokvajučy cieraz rady buĺboŭniku, pabieh napierarez Tani, jakaja išla pa ściežcy da raki.

Pamahu nieści vadu, — skazaŭ ja, dahnaŭšy Taniu.

Lia bieraha raka byla travianistaja, i da čystaj plyni viala kladka z vialikich kamianioŭ. Tania pieraskokvala z kamienia na kamień. Ja stajaŭ na bierazie i paziraŭ, jak liohka jana začarpnula vady i, śchiliŭšysia ad ciažaru, išla nasustrač mnie. Ja praciahnuŭ ruku, kab uziać viadro, i na dužcy našy ruki sustrelisia. Heta praciahvalasia ŭsiaho niekaĺki siekund, alie mnie zdalosia, što i Tania nie chaciela adnimać ruku, što i jaje ŭschvaliavaŭ hety dotyk.

Ja nie ŭmieŭ plaŭna nieści viadro, i jano hojdalasia, apyrskvajučy maje štany i boty. Tania naśmichalasia z mianie, a ja z žaliem dumaŭ, čamu takaja karotkaja ściežka ad rečki da chaty. I jašče mnie čamuści bylo dziŭna, jak u biednaj i ciesnaj chacie vyhadavalasia takoje charastvo.

A potym Tania z vialikaha miednaha čarpaka lila mnie vadu na ruki, na šyju, i ja z asalodaj umyvaŭsia. Siabry kpili z mianie, što ja tak sprytna pahnaŭsia za Taniaj na rečku, alie mianie radavali ich kpiny.

Nočču my raźliehlisia na padlozie, zaslanaj pościlkami i koŭdrami.

Tania dala mnie padušku. «Za toje, što vadu pamahaŭ nieści», — skazala jana z uśmieškaj. Ci treba havaryć, što ja ŭsiu noč dumaŭ pra Taniu.

Prykladaŭsia ščakoj da paduški, z asalodaj dumajučy, što na joj, mabyć, učora spala Tania. Ja maryŭ pra zaŭtrašni dzień, pra nastupnyja dni ŭ Ivanavym Rozie.

Nazaŭtra my ŭstali, kali Tania jašče spala. Paślia śniedańnia pajšli na zaniatki ŭ polie. Nie prabyli my i dźviuch hadzin, jak prybieh suviazny z zahadam rušyć u pachod. Ja navat nie paśpieŭ zapytacca proźvišča Tani.

Praz try hady, vyliečyŭšysia paślia čarhovaha ranieńnia, ja jechaŭ na front. Šliach moj išoŭ praz miaściny, dzie niekali ja sustreŭsia z Taniaj. Ja syšoŭ z ciahnika i padaŭsia ŭ Ivanaŭ Roh. Ad vioski paślia vajny nie zastalosia i śliedu. Vakol bujali liebiada, krapiva dy ramonak. Ja nie viedaŭ, ci žyvaja Tania. Viedaŭ toĺki, što nikoli nie znajdu jaje.

Minula šmat hadoŭ. A pamiać usio jašče bieraže daliokuju mimaliotnuju sustreču.