⁣

Zima prymčalasia z poŭnačy na liutych viatrach.

Vichry hojsali pa paliach, tarmasili drevy, valtuzilisia ŭ kustach, bilisia ab ścieny, vyli, skuholili, jevistali. Maroz z kožnym dniom maćnieŭ.

Zastyli rečki, aziory, ziamlia stala ćviordaj jak kamień.

Ad ściudzionych viatroŭ źviary i ptuški šukali ratunku ŭ hustych liasach.

Razvažny voŭk pryjšoŭ u liasny huščar, kab pahrecca i pašukać spažyvy. Brydzie šery pa zaśniežanym liesie, uvažliva ahliadaje malyja i vialikija śliady, pryniuchvajecca da ich.

Abyšoŭ voŭk lies i daviedaŭsia, chto i kali tut byŭ. Pad ranicu rabili chitryja pietli aściarožnyja zajcy, skakali kazuli, prabiahali lisicy.

Niečakana voŭk zaŭvažyŭ na śniezie niezvyčajnyja śliady. Jany byli krychu boĺšyja za lisinyja, z adbitkami doŭhich, jak ćviki, kipciuroŭ. Nieviadoma, čaho možna čakać ad takoha źviera, alie holad nie ciotka, i šery razbojnik rušyŭ pa śviežych śliadach.

Idzie voŭk pa śliedzie, ahliadvaje śniežnyja zanosy. Ad jaho nie schavaješsia, nie! Voś u ciomnym maladym jeĺniku čarnieje nara. Da jaje prataptana ściežka. Paciahnuŭ šery nosam i pačuŭ smačny barsukovy duch. Voŭk, zavichajučysia, pačaŭ raskopvać naru. Dy daremna: miorzlaja ziamlia byla zanadta ćviordaja. Voŭk pastajaŭ krychu nad naroj i padaŭsia ŭ huščar.

Nadychodzila ranica, maroz maćnieŭ. Styla ŭ žylach kroŭ, liedzianieli lapy. U žyvacie ŭ šeraha bylo pusta, holad dajmaŭ jaho. Bielaje maŭčańnie liesu, cholad i holad abudzili ŭ źviera dziki strach. Voŭk vybieh na prahalinu, padcisnuŭ chvost, uźniaŭ halavu da nizkaha nieba i zavyŭ.

U adkaz dzieści dalioka ŭ liesie pačulasia voŭčaje vyćcio. Spačatku basam vyla, vidać, staraja vaŭčyca, potym tonka i praciažna joj pačali padvyvać maladyja.

Voŭk kinuŭsia ŭ toj bok, adkuĺ čulasia vyćcio. Chutka praskočyŭ stary lies i apynuŭsia ŭ drobnym chmyźniaku, jaki padniaŭsia na vysiečkach.

Palymniela na ŭschodzie zara, jaje ružovyja vodbliski lažylisia na abmiecienyja śnieham kusty, na kalmatyja ad inieju maladyja dreŭcy. Krychu ŭ baku ad prasioki, na jakuju voŭk vybieh, jon ubačyŭ kazuliu.

Sa smakam abhryzajučy lazovuju karu, kazulia pierabiahala ad adnaho kusta da druhoha. Voŭk pačaŭ padkradvacca da jaje. Prapaŭzie niekaĺki krokaŭ i prypadzie da ziamli, liažyć, cikuje, nie zvodzić vačej.

Voś ciela źviera nastrunilasia, chib natapyryŭsia. Voŭk padrychtavaŭsia da skačka. Jon užo byccam adčuvaŭ u zubach śviežynu. Ślina puzyrylasia ŭ kutkach jaho raziaŭlienaj paščy.

U hety niebiaśpiečny momant kazulia padniala halavu i ŭbačyla vaŭka. Doŭha nie dumajučy, jana zrabila pruhki skačok ubok i kinulasia ŭ lies. Voŭk vyskačyŭ z-za kustoŭ z takim sprytam, što ažno śnieh slupam paliacieŭ uhoru, i prypuściŭ za joju. Strojnaje ciela kazuli vyciahnulasia ŭ imklivym biehu. Jana, niby na krylach, pieraliatala cieraz kusty, zavaly, kalody, kidalasia to ŭ adzin, to ŭ druhi bok. Alie voŭk nie adstavaŭ. Jon navat staŭ zabiahać joj napierad. Tady kazulia, šukajučy ratunku, znoŭ pamčalasia ŭ husty maladniak. Voŭk pajšoŭ joj napierarez. Šery voś-voś dahonić jaje.

Adzin momant — i kazulia skočyla ŭbok i kruta paviarnula na liasnuju darohu, što viala da lieśničoŭki. Voŭk nie moh adrazu spynić šalionaha biehu i z razhonu zaryŭsia mordaj u śnieh. Alie tut ža padchapiŭsia i rynuŭsia śliedam.

Jašče chvilina, jašče druhaja… I voś lieśničoŭka. Mahutnym skačkom kazulia pieraliaciela cieraz plot i kinulasia ŭ rasčynienyja siency.