⁣

Antosiu zastavalasia služyć u vojsku ličanyja dni. Siadziela ŭ saldackaj dušy dumka, jakaja nie davala spakoju. Heta dumka — siastra jaho adnapalčanina Michasia, jaki źvioŭ praz poštu Antosia z Aliesiaj. Chlopied z dziaŭčynaj abmianialisia fotakartkami — voś i ŭsia niemudrahielistaja kambinacyja.

Miastečka, dzie žyla Aliesia, znachodzilasia ad Antosievaj vioski nie vieĺmi dalioka. Viarnuŭšysia damoŭ, chlopiec prahnuŭ asabista paznajomicca z Aliesiaj. Adna sprava — fotakartka, druhaja — žyvy čalaviek.

Antoś paviedamiŭ maci, što zaŭtra choča pajechać da Aliesi. Maci zachvaliavalasia, zamitusilasia i raskazala pra ŭsio baćku. Baćka pa-mužčynsku ŭzvažyŭ situacyju i zajaviŭ, što jechać da čužych liudziej z pustymi rukami soramna, što treba ŭziać z saboj miodu. A maci dadala, što znajomstva pry miodzie — dobraja prykmieta, jakaja abiacaje salodkaje žyćcio.

3 pieršymi promniami sonca Antoś byŭ na nahach. Baćka pakazaŭ na lavu, dzie stajala emaliravanaje viadro, akuratna abviazanaje pryhožym ručnikom.

— Niachaj nie dumajuć, što my skvapnyja, — skazala maci.

Antoś uzdychnuŭ, uziaŭ viadro i pakročyŭ da aŭtobusa. Byŭ cudoŭny vosieński dzień. Aŭtobus chutka prabieh dziesiać kilamietraŭ, i chlopiec apynuŭsia na patrebnaj vulicy.

Raptam da Antosia radasna padskočyŭ Tolik, z jakim razam služyli ŭ adnoj rocie. Siabry nakiravalisia na zialiony vyhan. Uladkavaŭšysia, pačali mačać chlieb u miod. Adniekuĺ stali źliatacca pčoly. Jany lipli da viadra, sadzilisia na ruki, lieźli ŭ vočy. Adna pčala ŭskočyla navat u rot Antosiu i paśpiela kusnuć jaho za jazyk. Heta pierapoŭnila čašu ciarpieńnia, i chlopcy stali źbiracca. Jany vycierli travoj lipkija ad miodu ruki i pakročyli preč ad hetaha miesca. Alie pčoly ad ich nie adstavali, huli nad halovami celym rojem.

Na raźvitańnie Tolik čyrknuŭ na papiery svoj adras, i Antoś pajšoŭ da Aliesi. Pčoly, čujučy ŭ viadry miod, poŭzali pa lipkaj pasudzinie.

Antosiu raptam padalosia, što soniečny dzień pastupova pačaŭ ciamnieć. Tvar hareŭ, jazyk pataŭścieŭ.

Voś i patrebny dom. Chlopiec praz tuman ubačyŭ pryhožuju dziaŭčynu, chacieŭ pa-vajskovamu pavitacca, alie ničoha nie atrymalasia, bo jazyku bylo ciesna ŭ rocie. Praz rasčynienyja dźviery Antoś ubačyŭ na stalie ŭ druhim pakoi svaju fotakartku. Za dziaŭčynaj vyjšaŭ jaje brat Michaś.

Antoś kinuŭsia da siabra, alie Michaś nie paznaŭ jaho i adpichnuŭ. Tut Antoś vypadkova zirnuŭ u liusterka, jakoje visiela na ścianie. Adtuĺ na jaho hliadziela niejkaje strašydla z apuchlym tvaram i tonkimi ščylinkami zamiest vačej. Razlachmačanyja valasy źliplisia ad miodu i tyrčeli va ŭsie baki, pa ich poŭzali pčoly.

Antoś kinuŭsia ŭ dźviery. Na vulicy padśliepavatymi vačyma pračytaŭ na papiercy adras Tolika, z ciažkaściu znajšoŭ jaho dom. Tolik liažaŭ na ložku, apuskaŭ ručnik u chalodnuju vadu, prykladaŭ da tvaru i stahnaŭ. Toĺki ciapier Antoś adčuŭ, jak piače tvar. Chlopiec pasluchmiana vypiŭ malaka, pryniesienaha Tolikavaj maci, lioh, adčuŭ na tvary chalodny ručnik.

Puchlina prachodzila až dva dni. Raźvitaŭšysia i padziakavaŭšy maci siabra, Antoś padaŭsia na aŭtastancyju, kab jechać damoŭ. Alie vyrašyŭ zajści da Aliesi i paprasić prabačeńnia. Raptoŭna padumaŭ, što Aliesia i Michaś jaho nie paznali. Kali stukaŭ u dźviery, serca vyryvalasia z hrudziej.

Adčyniŭ dźviery Michaś, abniaŭ siabra. 3 druhoj palovy chaty vyhlianula taja ž pryhažunia, začyrvanielasia. Antoś na ŭsiaki vypadak zirnuŭ u liusterka. Strašydly tam užo nie bylo, na Antosia hliadzieŭ pryhožy chlopiec. Raptam jon ubačyŭ svajo viadro, jakoje stajala ŭ kutku pad laŭkaj. Michaś rastlumačyŭ, što dva dni nazad da ich zaskočyŭ niejki durań, uvieś apuchly, z halavy da noh u miodzie, prynios za saboj cely roj pčol. Pačuŭšy hetyja slovy, Antoś ucisnuŭ halavu ŭ pliečy.

Chutka Antoś i Aliesia spravili viasieĺlie. Niachaj im ščaścić u žyćci!

Tak jano i budzie, bo znajomstva pry miodzie — dobraja prykmieta.