⁣

Siabry Micia i Valierka liedź nie podbieham śpiašalisia na eliektryčku. Jany kročyli paŭz aharody, mima kalhasnaha sadu, cieraz hulki čyhunačny most. Abodva byli apranuty ŭ panošanyja vučnioŭskija kaściumy, na nahach boty. U kožnaha ŭ ruce pa viadziercy.

Voś i stancyja. Žoŭty domik prytknuŭsia ŭ nievialičkim cianistym parku.

Eliektryčka, niby alień, zatrubila ŭ liesie za pavarotam. Ciahnik miakka padkaciŭ da stancyi. Pasažyry zamitusilisia. Zabrazhali viodry, zarypieli kašolki. Micia z Valierkam sieli ŭ apošni vahon.

Eliektryčka znoŭ zatrubila, plaŭna kranulasia z miesca i pačala nabirać chutkaść. Micia i Valierka pazirali ŭ akno. Pierad vačyma miĺhali i tut ža adbiahali nazad čyhunačnyja budki, domiki i sady. Zatym pačalisia pali, ablohi, uzhorki, pieralieski. Bietonnyja slupy vysakavoĺtnych linij to tam, to tut pierastupali čyhunku i išli ŭdalieč. 3 hrukatam pranosilisia sustrečnyja tavarnyja sastavy.

Voś narešcie i stancyja Dubravy. Micia z Valierkam vyjšli z vahona, pierajšli čyhunačnyja puci i amaĺ adrazu ž apynulisia ŭ liesie. Miaściny hetyja byli im dobra znajomy. Razam z baćkami jany časta pryjazdžali siudy ŭ hryby i jahady.

Minuŭšy lahčynku, dzie mocna pachla ihlicaj, mocham i hrybami, siabry vyjšli na vialikuju prahalinu, parosluju śvietlazialionym čarničnikam. Na jahadnikach karmilisia čarodki drazdoŭ. Śpielyja jahady tut byli ababranyja, zastavalisia toĺki drobnyja i zialionyja. Na vyšejšych miaścinach traplialasia mnoha žoŭtych lisičak. Nieŭzabavie viodry ŭ chlopcaŭ byli napoŭnieny imi amaĺ napalavinu. Boĺš lisičak siabry nie brali. A moža, baraviki trapiacca!

Tresk suchoha haĺlia prymusiŭ chlopčykaŭ prysluchacca. Zusim blizka pačuŭsia tupat, i z kustoŭ vyjšla lasicha. Valierka chacieŭ niešta kryknuć, alie ad strachu straciŭ holas.

Lasicha stajala jak ukopanaja. Jana časta dychala, zapalyja baki jaje chadzili chadunom.

Nie bojsia, — Micia paklaŭ ruku Valierku na pliačo. — Lasi na liudziej nie napadajuć.

Chlopčyki sastupili liasnomu žycharu darohu i padalisia ŭprava. Alie nie paśpieli jany zrabić i dvuch dziasiatkaŭ krokaŭ, jak zzadu znoŭ pačuŭsia tupat. Lasicha zabiehla im napierad. Na hety raz chlopčyki zdahadalisia, što ŭ lasichi zdarylasia niejkaja biada i jana prosić u ich dapamohi. Micia zrabiŭ da jaje krok, i jana tut ža paviarnula nazad, pajšla ŭ drabnalieśsie na vysiečkach. Micia i Valierka rušyli śliedam. Tak jany išli za joju chvilin dziesiać. Narešcie lasicha spynilasia. Prosta pierad joju, u hlybokaj jamie, zaroslaj drobnymi kustami i jahadnikam, chlopčyki ŭbačyli malieńkaje myšastaje lasiania. Jano taptalasia na cybatych nožkach, sprabavala vybracca, alie heta jamu nijak nie ŭdavalasia.

Micia z Valierkam moŭčki pierahlianulisia, pastavili viodry na ziamliu i ŭmomant skacilisia ŭ jamu. Lasiania hliadziela na dziaciej davierliva i niby dapytliva.

Lasicha ŭvieś hety čas niespakojna taptalasia kalia jamy i nie zvodzila vačej z chlopčykaŭ i maloha.

Micia i Valierka družna padchapili lasiania. Jano ŭsio zadryžala, potym pačalo časta pierabirać nahami, čapliajučysia vostrymi kapycikami za kraj jamy. Jašče namahańnie — i lasiania bylo naviersie.

Kali chlopčyki vylieźli z jamy, lasicha z lasianiom adyšlisia ŭžo dalioka. Maci išla napieradzie, vysoka ŭźniaŭšy pryhožuju halavu. Lasiania liedź paśpiavala za joju. Raz-poraz jano šturchala maci pad bok, vidać, dobra prahaladalasia, siedziačy ŭ jamie.