⁣

Cely tydzień huliala zavirucha. Dzie toĺki mahla, namiala hurby śniehu.

A potym niečakana spachapilasia, niby zadumalasia, što heta jana narabila.

Juĺka taksama ździŭlialasia pavodzinam zimy. Kali ŭsio ŭhamanilasia, dziaŭčynka pačala pryvodzidi u paradak padvorak. Rasčyścila ściežki da chliava, pohraba i kalodzieža, da abiedu nie pierastavala machać lapataj. Kali padvorak nabyŭ naliežny vyhliad, uzdumala pabiehčy ŭ lies, kab pahliadzieć, što tam stalasia.

Lies byŭ naściarožany. Niaśmiela raspraŭliali pliečy jaliny, kivali halovami vysoznyja sosny. I toĺki duby, uśviedamliajučy svaju moc, stajali spakojna.

Nohi čas ad času pravaĺvalisia ŭ hlyboki śnieh, alie Juĺka kročyla daliej. Stoĺki prajšla, a nichto ni holasu nie padaŭ, ni śliedu nie pakinuŭ! Usio niby vymierla za tyja zaviejnyja dni.

Viartalasia dadomu bieraham račulki, što brala svoj pačatak z liasnoj krynicy. Račulku navat i ciapier nie prychapili marazy. Niastomna bruila jana miž bielych bierahoŭ. I toĺki kalia taho miesca, dzie račulka ŭpadala ŭ voziera, bieh jaje amaĺ spyniaŭsia, a nad pavierchniaju vady stajala para.

Raptam adtuĺ, narabiŭšy plioskatu, uźnialasia bielaja čarada vializnych ptušak, zrabila kruh i siela na prociliehlym bierazie.

Juĺka ŭ ździŭlieńni spynilasia. Liebiedzi? Adkuĺ jany zimoju? Toje, što ŭlietku na voziery žyla siamja hetych ptušak, dziaŭčynka viedala. Alie nie čakala sustreć ich tut, amaĺ pobač z vioskaj, siarod śniahoŭ.

Abyšla toje miesca, adkuĺ padnialisia ptuški, ahliedziela bierah i niehlybokaje račnoje dno. Na kromcy liodu byli daŭnija ptušynyja śliady, a dno staranna vyčyščana ad raślinnaści. Juĺka pajšla ŭ viosku, a pad viečar znoŭ źjavilasia tut i vysypala ŭ račulku torbačku varanaj buĺby.

3 taho dnia dlia Juĺki pačalisia novyja turboty. Pierad tym jak iści ŭ školu, jana nabirala ŭ torbačku advaranuju źviečara buĺbu i znajomaj ściežkaj kiravala tudy, dzie čakali jaje piatnaccać bielych palońnikaŭ. Ptuški ŭžo nie palochalisia, a toĺki na ŭsialiaki vypadak adplyvali ad bieraha i pazirali, jak Juĺka vysypaje tuju buĺbu.

Pierad Novym hodam niečakana znoŭ udaryli marazy, i ŭ Juĺki stala boĺš turbot. Kalia sotni kačak-kryžanak taksama znajšlo na rečcy prytulak. Juĺka pahliadala, jak siarod toj šeraj čarady na pravach haspadaroŭ plavali liebiedzi, i radavalasia, što ŭsim chapaje i miesca, i kormu.

Tak prajšli śniežań, studzień, liuty. A kali ŭ sakaviku padźmuli z poŭdnia ciapliejšyja viatry i na voziery pačaŭ čarnieć liod, pieršyja pakinuli svajo prystanišča niaŭrymślivyja kački. Paviesialieli i liebiedzi. Ptuški štodzień sustrakali Juĺku badziorymi ŭskrykami, alie raźvitvacca z pryvietnaj miaścinaj jašče nie advažvalisia.

Narešcie i z imi nadyšoŭ čas rostani. U tuju ranicu nadzvyčaj jarka śviacila sonca. Liebiedzi z horda ŭźniatymi halovami plavali ŭ race i pra niešta ažyŭliena hamanili. Jany pačakali, pakuĺ Juĺka vysyplie z torbački śniadanak, padplyli da taho miesca i pačali jeści. Potym raptoŭna, niby zhavaryŭšysia, padnialisia na krylo. Zrabili adzin kruh, druhi, nabirajučy vyšyniu, i ŭziali kirunak na sinija liasy.

A Juĺka jašče doŭha stajala na bierazie i hliadziela ŭślied ptuškam.