⁣

Bylo śviata, jakoje supala z niadzieliaj. Ivan Panasiuk dastaŭ svaje čatyry miedali i orden Ajčynnaj vajny II stupieni. Doŭha, staranna, kab vyjšla roŭnieńka, pryšpiĺvaŭ ich da pinžaka. Zvon miedalioŭ pryjemna addavaŭsia ŭ dušy kazytlivym ščymlieńniem. Hetyja ŭznaharody byli dlia Panasiuka niečym boĺšym, čym adznaki jaho chrabraści ŭ bajach. Jany, niby mościki, zlučali Ivana z maladościu, z toj paroj, kali jon jašče biehaŭ na dźviuch niastomnych nahach.

Panasiuk išoŭ pa tratuary, hrukajučy svajoj prateznaj nahoj. Sonca bliščala ŭ voknach damoŭ i aŭtamabiliaŭ, akuliarach liudziej, nadrajenych da zolata spražkach saldat i na miedaliach Ivana. Jon chacieŭ dačakacca śviatočnaha saliutu, pachadzić pa viačernim horadzie, pašturchacca siarod liudziej. Viedaŭ, što na vulicy vyjdzie šmat frantavikoŭ. Moža, kaho znajomaha sustrenie.

Da centra horada dajechaŭ na traliejbusie. Prajšoŭ da mosta, dzie stoŭpilisia liudzi. Huli mahnitafony, brynkala hitara. Na bierazie vystrailasia kamanda saldat z rakietnicami. Ivanu chacielasia pahavaryć z kim-niebudź, alie vakol byla adna moladź.

Chlopcy z hitaraj pačali śpiavać. Adzin z ich niastomna vykonvaŭ niejkija biessensoŭnyja piesieńki. Liudzi sluchali, rahatali. Panasiuk nie vytrymaŭ, skazaŭ tym hitarystam:

—Chlopčyki, siońnia ž Dzień artylieryi. Vy vajennuju lieśniu zaśpiavali b.

Chlopcy zamoŭkli, a potym doŭhavalosy dziaciuk uziaŭ u śpievaka hitaru i zapieŭ znajomuju z časoŭ vajny pieśniu pra sad i viasieńniuju zaru. Pieśnia heta Panasiuku nie padabalasia: duža jana badzioraja, liehkadumnaja.

Śpiavak, vidać, sam zrazumieŭ heta i abarvaŭ jaje na paŭslovie.

Tady zaśpiavaŭ chlopiec z bielaj, jak kužaĺ, halavoj. Nie čuŭ Panasiuk hetaj pieśni ni ŭ vajnu, ni paślia. Prysluchaŭsia, staiŭsia, bo ŭziala za dušu z pieršych sloŭ. U toj pieśni saldat havaryŭ svajoj kachanaj, kab nie čakala jaho, bo jon nie pryjdzie. Nikoli jon nie vierniecca, tamu što zabity viasnoj sorak piataha ŭ Aĺpach.

U Panasiuka padkaciŭsia da horla kamiak, serca ścisnulasia. Kranula Ivana pieśnia, bo jana byla pra jaho siabroŭ-artylierystaŭ: Siarhieja, Stasia, Kiryla… Heta ž jany zahinuli viasnoj sorak piataha ŭ Aĺpach.

Choć Panasiuk i strymlivaŭ siabie, kab nie zaplakać, śliozy sami naplyvali na vočy. Jon prytuliŭsia da parenčy mosta, paklaŭ na saščeplienyja ruki halavu. Azirnuŭšysia, ubačyŭ kalia siabie stalaha mužčynu, uzradavaŭsia, što jość z kim pahavaryć, padzialicca dumkami.

Pačaŭ raskazvać pra apošni svoj boj u Aĺpach. Ich samachodki naparolisia na zasadu i adrazu ŭspychnuli fakielami. Try ekipažy zhareli poŭnaściu. A jon, Panasiuk, vyliez i jašče zdolieŭ vyciahnuć Koliu Kraŭčanku z mašyny.

Vulica raptam ścišylasia, čakali saliutu. «Jak pierad atakaj», — uspomnilasia Panasiuku. Jamu znoŭ zachacielasia pačuć pieśniu pra zabitaha ŭ Aĺpach saldata.

—Synok, — tuzanuŭ jon bielahalovaha za rukaŭ, — zaśpiavaj jašče. Heta ty pra maich siabroŭ śpiavaŭ. Ja z imi hareŭ u Aĺpach.

Na jaho z cikaŭnaściu, jak zdalosia Panasiuku, z niedavieram pahliadziela ŭsia kampanija. Ivan rasšpiliŭ palito, pakazaŭ uznaharody.

I tut hrymnuŭ zalp. U nieba pyrsnuli tysiačy kaliarovych iskraŭ, aśviacili horad, most, park, tvary liudziej.

Damoŭ Ivan viarnuŭsia kalia adzinaccaci. Uspaminalasia jamu pieśnia.

Chacielasia, kab adbyŭsia cud: pryjšli b da jaho ŭ hety śviatočny viečar tyja dziesiać siabroŭ-artylierystaŭ, što zhareli ŭ Aĺpach.