⁣

Malieńkaja, kvolaja praliesačka. Jaje pazvali z-pad ziamli cioplyja promni viasnovaha soniejka. Pryhožaju ranicaj u kancy sakavika, kali dzie-nidzie na lahčynkach bialieli jašče pliamki śniehu, jana pieršy raz hlianula na śviet svaim blakitnym vočkam. Jaje ciažka bylo zaŭvažyć na liasnym uzhorku. Liedź vyhliadala jana pamiž sasnovych šyšak dy lietašniaj buraj travy. Ciažka bylo vyprastacca praliescy, bo vialikaja, jak bierviano, sasnovaja iholka pryciskala jaje. Alie praha da žyćcia dapamahla joj vyzvalicca. Padniala haloŭku pralieska dy pačala raspuskać svaje liściki.

Ach! — mimavoli vyrvalasia ŭ pralieski, a blakitnaje vočka jaje šyroka raspliuščylasia. — Jak choraša na bielym śviecie! Jak liohka, jak voĺna dychajecca!

Haloŭka ŭ pralieski krychu zakružylasia. Kab nie ŭpaści, jana abapiorlasia na sasnovuju šyšku dy pačala hliadzieć navokal. Pa blakitnym laskavym niebie liacieli bielyja prazrystyja chmarki. U nizinach biehli hamanlivyja ručajki. Niby srebnyja zvanočki, śpiavali ich chvali.

Nad usim pryhorkam šyroka praciahnula svaje haliny vialikaja staraja sasna. Šmat razoŭ sustrakala jana viasnu, alie jaje staroje serca znoŭ radavalasia viečna maladomu charastvu. 3 prychiĺnaju ŭśmieškaju pazirala sasna z vyšyni na malieńkuju praliesačku, jakaja schavalasia pamiž jaje karanioŭ.

Raptam dziaŭčynka ŭ čyrvonaj chustačcy padbiehla da ŭzhorka.

Jakaja pryhožaja pralieska! — skazala jana i chucieńka sarvala blakitnuju kvietačku.

Ad kareńnia da vierchaviny zadryžala staraja sasna. Hnieŭna zašumiela jana, praciahnula da dziaŭčynki svaje ihlistyja haliny. Niby chaciela jana pakarać jaje, adabrać svaju praliesačku. A pralieska nie čula i nie bačyla ničoha. Ad vostraha boliu jana samliela ŭ košyku dziaŭčynki.

Toĺki praz niekatory čas niekaĺki kropieĺ ściudzionaj vady viarnuli pamiać praliescy. Jana raspliuščyla vočka. Stukat, hrukat, liudski homan — usio heta razam prymusila jaje znoŭ zapliuščyć svaje vočki.

Kali viarnulasia prytomnaść, jana zrazumiela, što znachodzicca ŭ kampanii svaich siabroŭ pa niaščaści, takich ža praliesak, u košyku dziaŭčynki. Usie jany byli mocna źviazany ŭ bukieciki. Ad hetaj ciesnaty bylo ciažka dy mlosna praliescy. Usio cieĺca jaje samliela. Musić, i druhim kvietkam bylo nie liepš. Alie jany trymalisia vaĺniej dy biezupynna hamanili pamiž saboju tonieńkimi halasočkami.

Praz niekaĺki chvilin liasnyja praliesački stajali ŭ škliancy z vadoju.

Baĺničny stolik z kvietkami byŭ prysunuty da malieńkaha ložka. Chvory chlopčyk ciahnuŭ da kvietak ručki. Pryjemnaja ŭśmieška aśviatliala jaho źbialiely tvaryk. Kvolyja paĺčyki chlopčyka vyciahnuli našu praliesku z bukiecika. Dziciačyja vusny piaščotna prycisnulisia da kvietki. Chlopčyk adčuvaŭ śviežy, salodki pach. Zdavalasia, zdaroŭje viartalasia da jaho. Tuliačy kvietku da siabie, ščaśliva ŭśmichajučysia, Juračka zasnuŭ pieršy raz paślia chvaroby cichim, zdarovym snom.

A pralieska, mocna ścisnutaja ŭ malieńkaj ručcy chlopčyka, pacichu pamirala. Niby zaslanyja tumanam, pranosilisia pierad joj maliunki niadaŭniaha minulaha: rodny ŭzhorak, sasna-babulia, lahodny vietryk. Cichi smutak aharnuŭ dušu pralieski, alie ślioz i žaliu nie bylo ŭ jaje raźvitańni.

Ja pamru, zatoje vialikaje ščaście, pryhožuju radaść pryniesla ja malieńkamu chlopčyku. Byvaj zdarova, babulia rodnaja, daruj, sonca pryhožaje, nieba blakitnaje, — padumala apošni raz pralieska.

Apuściŭšy haloŭku, jana cicha zaviala.