⁣

Michaś staranna vyciraje nohi, ściahvaje z halavy šapku-vušanku i ŭvachodzić u prapachly liekami baĺničny kalidor. Jon viedaje, što da mamy jašče nieĺha zachodzić, bo Siamion Ryhoravič, mamin urač, zabaraniŭ tryvožyć chvoruju.

Ciocia Paša spačuvaje chlopčyku, alie nie choča parušać ukaz urača.

—Ciocia Paša, mnie choć by adnym vokam na jaje hlianuć! Choć zdalioku.

Ja ž cely tydzień nie bačyŭ jaje.

Holas Michasia dryžyć, zryvajecca, kaliučy kamiačok zastraje ŭ horlie, a va ŭsioj jaho malieńkaj postaci stoĺki pakuty i smutku, što ciocia Paša narešcie nie vytrymlivaje i dazvaliaje pahliadzieć na mamu.

Michaś chucieńka śkidvaje kažušok, pryhladžvaje rukoj valasy i idzie ŭślied za ciociaj Pašaj pa zialionaj dyvanovaj darožcy ŭ kaniec baĺničnaha kalidora. Tut, kalia zašklionych da palaviny dźviarej palaty, Michaś pryciskajecca nosam da šyby, a serca ŭ jaho bjecca, niby zloŭlienaja ptuška.

—Mama… Mamačka… — uschvaliavana šepča chlopčyk. I stoĺki liubovi, stoĺki piaščoty ŭkladvaje jon u heta prostaje, zmalku znajomaje slova, stoĺki ciapla i śvietlaj dziciačaj radaści, što ciocia Paša nie advažvajecca spalochać hetu radaść. Alie služba službaj. Moža pryjści ŭrač Siamion Ryhoravič, tady nie abiarešsia biady.

Michaśka kidaje na maci apošni pozirk i pakorliva idzie za ciociaj Pašaj.

Jamu zdajecca, što na ŭsioj ziamli niama čalavieka, liepšaha za hetu žančynu ŭ bielym baĺničnym chalacie.

Na dušy ŭ Michasia radasna i tryvožna. Radasna ad taho, što jon ubačyŭ mamu. Alie ž jak jana źmianilasia! Vočy zrabilisia jašče boĺšymi i zapali hlyboka-hlyboka. Dumki chlopčyka ŭsio jašče tam, u cichim, prapachlym liekami baĺničnym kalidory, lia ložka svajoj chvoraj matuli.

Vajna sahnala liudziej z rodnych hniozdaŭ, paraśkidala pa ŭsim śviecie.

Voś i Michaś z mamaj pryjechali z Bielarusi ažno siudy, u Zabajkaĺlie. Tut, u hetym daliokim pasieliščy, jon i pačuŭ upieršyniu slova «evakuiravany». Tak nazyvali liudziej, jakija, ratujučysia ad vajny, ad fašysckaj niavoli, jechali na ŭschod krainy.

Uziaŭ ich tady da siabie dzied Jahor, jaki niekaĺki hadoŭ tamu nazad aŭdavieŭ i žyŭ ciapier adzin.

Cely tydzień chlopčyk biehaŭ štodzień u baĺnicu, kab choć praz šklo pahliadzieć na matuliu.

A tym časam nadychodzila viasna, nabližaŭsia sakavik. Michaś uspomniŭ, jak štohod vośmaha sakavika jon z tatkam prynosiŭ maci kvietki. Jak radavalasia jana hetym pieršym viasnovym kraskam! Asabliva jana liubila pralieski. Tatki ciapier niama, i kvietki pavinien prynieści jon, syn.

Pavialosia ŭžo tak, što kali Michaś mieŭ jaki-niebudź klopat, to zaŭsiody źviartaŭsia pa dapamohu da dzieda Jahora, i nie bylo jašče vypadku, kab stary paliaŭničy nie vyručyŭ jaho.

Tak i na hety raz. Pačuŭšy pra Michasioŭ klopat, dzied Jahor nadumaŭ pajści z chlopčykam pa pralieski na ciopluju krynicu.

Michaś nikoli jašče nie bačyŭ, kab siarod śniahoŭ bila z-pad ziamli takaja cioplaja vada. Nad krynicaj uźnimalasia para, a pa bieražkach zielianiela trava, žyvaja, viasiolaja. Dzied Jahor nazrazaŭ ladnych kavalkaŭ dziornu, u jakich prahliadvali raślinki ŭ srebnym pušku.

— Heta i jość zabajkaĺskija pralieski, — kazaŭ dzied. — Pryniasiom ich u chatu, u ciaplo, pačniom palivać vadzicaj, i jany pojduć raści i zaćvituć.

Nieprykmietna minali dni. I voś nadyšoŭ dzień, jakoha z takoj nieciarplivaściu čakaŭ Michaś.

Mama liažala ŭ ložku i, pazirajučy na pramierzlyja šyby akon, uspaminala svajo rodnaje Palieśsie. Raptam dźviery adčynilisia, i ŭ palatu ŭvajšoŭ Michaś, niesučy pierad saboj bukiet sinich praliesak.

—Michasiok, synok moj, adkuĺ u ciabie hety cud?! — uskliknula maci.

Jana bieražliva ŭziala z ruk Michasia kvietki i piaščotna prytulila da svaich paružavielych ad radasnaha chvaliavańnia ščok.

Uśmichajučysia, Michaś raskazaŭ maci, jak jany z dziedam Jahoram chadzili na ciopluju krynicu, a potym dahliadali hetyja kvietki, kab padaryć joj na śviata.

A ščaślivaja maci pieravodzila pozirk ad kvietak to na Michasia, to na dzieda Jahora.