⁣

Adrazu ž za kalhasnaj siadzibaj raśkinulisia šyrokija palietki.

Razdoĺlie tut lietam hareźlivamu vietryku. Nabiahaje jon adniekuĺ ažno z-pad daliokaha siniaha liesu, zavivaje čupryny hustomu nysokamu žytu, blukaje pa poli, kalyša ad kraju da kraju bujnoje, tuha nabitaje zierniem kalośsie.

I niama ničoha dziŭnaha, što heta miesca daŭno abliubavala šeraja zajčycha. Liažyć, byvala, jana dniom u žycie, prysluchoŭvajecca da halasoŭ žavarankaŭ, što srebram trymciać, pieralivajucca na roznyja lady ŭ hlybokim sinim niebie. A nočču zajčycha abychodzila svaje liubimyja miaścinki. Boĺš za ŭsio jana byvala na aharodzie, jaki znachodziŭsia na druhim baku kalhasnaj siadziby. Dy jak ža inačaj. Žyć niedalioka ad aharoda i nie palasavacca sakavitaj kapustaj abo salodkaj morkvaj?

U kancy lieta ŭ zajčychi naradzilasia čaćviora zajčaniat, padobnych da šerych miakkich klubočkaŭ.

3 kožnym dniom u poli čulasia ŭsio boĺš i boĺš liudskich halasoŭ, huli mašyny. Adnojčy śviežym rankam zajčycha pračnulasia ad mocnaha hrukatu matora.

Na jaje z dziećmi nasoŭvalasia vializnaja mašyna, jana machala, niby ptuška, krylami, a za joju bylo čystaje zžataje polie. Zajčychu praciaŭ vostry strach. Razam z dziećmi jana kinulasia z usich čatyroch naŭcioki. Adno zajčania zablytalasia ŭ hustym žycie. Kambajnier spyniŭ mašynu i zlaviŭ jaho.

—Voś budzie dačušcy paciecha! — jon uziaŭ šerańkaha za vuški i pasadziŭ u skrynku kambajna, dzie liažali roznyja instrumienty.

Oj, jak zaradavalasia zajčyku vaśmihadovaja dačka kambajniera Nina. Baćka trymaŭ zajčyka na rukach, a dziaŭčynka hladzila jaho pa śpincy i naraśpieŭ pryhavorvala:

— Šerańki moj! Dzie ž tvaja mamka? Ty halodny, zaraz malačka tabie dam.

Zajčyk sapraŭdy chacieŭ jeści, alie nie ŭmieŭ ci nie chacieŭ chliabtać sa spodka, kudy jamu nalila malaka Nina. U hety momant adčynilisia dźviery, i ŭ pakoj uvajšla koška Murka. U jaje toĺki ŭčora zabrali kacianiat i razdali susiedziam. Nina ŭziala Murku na ruki, a baćka padnios da jaje zajčyka. Murka z laskaj adnieslasia da šerańkaha i pačala karmić jaho.

Tak zajčyk i ros na Murčynym malace. U jaho byŭ viasioly noraŭ. Jon takija fokusy vyrabliaŭ, što ŭsie ŭ domie sa śmiechu klalisia. Jeŭ jon kapustu, morkvu, kaniušynu.

Usio bylo b dobra, alie ŭ haspadara byŭ nievialički ščaniuk Šaryk. Jon, jak i ŭsie dobryja sabaki, brachaŭ na čužych, zhaniaŭ z dvara susiedskaha pieŭnia. Adnojčy Šaryk dobra-taki paciahaŭ zajca za vušy. Nieviadoma, čym by ŭsio heta skončylasia, kali b Nina nie vyručyla jaho: jana adabrala pierapudžanaha šaračka z zuboŭ ščaniaci, a samoha Šaryka pakarala dubcom.

Koška nie liubila Šaryka. Jak toĺki jon zachodziŭ u siency, kidalasia na jaho i zlosna šypiela. Šaryk tady z usich noh uciakaŭ za dźviery. Chutka i zajac navučyŭsia siamu-tamu ŭ koški. Jon jašče lia paroha sustrakaŭ Šaryka i pačynaŭ barabanić piarednimi lapami pa śpinie sabački tak, što z taho ažno šerść sypalasia. 3 časam šarak zusim pierastaŭ bajacca sabaki.

Tak i žyŭ jon daliej u svajoj pryjomnaj siamji.