⁣

Da adychodu ciahnika zastajecca boĺš za hadzinu. I ja nie śpiašajusia.

Pavoĺna idu pa vulicy. Dychaju śviežym asieńnim pavietram. Jano jak ściudzionaja kryničnaja vada ŭ lietni śpiakotny dzień. Ci heta tak zdajecca paślia haračyni zavodskaha cecha?

Pad nahami šamacić pažoŭklaje liście. Jaho mnoha naštampavala vosień, nakidala na ziamliu, raźviesila na drevach, i jano visić, zalatoje, jasnaje, čystaje.

Siońnia mnie asabliva padabajecca horad, niby baču jaho ŭpieršyniu.

Chacia i dobra viedaju, što nie ŭpieršyniu, bo siem hadoŭ pracuju tut i paśpieŭ pryvyknuć, jak da rodnaje chaty.

Alie siońnia… Ja raptam zaŭvažaju, što dom nasuprać našaha zavoda čystaha blakitnaha kolieru. Na balkonach padviešany draŭlianyja skrynki, u jakich krasujucca čyrvonyja kvietki.

I ŭsia vulica, šyrokaja i pramaja, jak napiataja struna, zdajecca mnie niejkaj abnoŭlienaj i śviatočnaj. A koĺki kolieraŭ! Uvieś horad satkany z kolieraŭ, i ŭsie jany, śvietlyja i čystyja, niby vymytyja vieraśnioŭskimi rosami, laščać voka svajoj piaščotaj, radujuć serca.

U skviery, praz darožku, stajać blakitnyja doŭhija laŭki. Na ich dobra pasiadzieć śpiakotnym dniom pad hustymi klionami. Lia ŭvachoda ŭ skvier celaje lieta pradavali haziravanuju vadu. Vada šumlivaja, chalodnaja, salodkaja.

A voś hliadziać na mianie i kličuć da siabie šyračeznyja, jak nieba, vokny ŭniviermaha.

Usio tak, jak i raniej, jak i zaŭsiody. Alie ja toĺki siońnia dumaju pra ŭsio heta. Dumaju i sumuju…

U hastranomie ja kupliaju pačastunak dačce. Chacia, kali ja pryjedu, jana budzie spać. Ja pakladu haściniec pad padušku. A ranicaj, kali mianie znoŭ nie budzie doma, jana znojdzie pačastunak. Maci joj skaža, što jaho pryvioz ja, alie jana nie pavieryć i budzie dumać, što pryśnila jaho nočču. Ja ŭjaŭliaju jaje radaść, jaje zvonki śmiech. .11 ja vakzala mianie sustrakajuć adnaviaskoŭcy — Vaśka Taran I I Intro Abuchovič.

Npsiĺ pracuje liciejščykam. Jon chodzić u kirzavych botach, .. zanošanych da bliasku, i ŭ hrubych štanach niejkaha nia- npŭnaha kolieru. Jaho pinžačok pakamiečany, palinialy, až biely np mliačach, sa skručanymi ŭ trubku lackanami. Saročka ŭ Vasilia htrpkataja, u čyrvonuju i žoŭtuju klietku. Vasilioŭ tvar, poŭny I kruhly, jak futboĺny miač, čyrvony. Na im zaŭsiody huĺlivaja, ižjkaja biesklapotnaja ŭśmieška.

Alie sam Vasiĺ, ja viedaju, surjozIII.I i razvažlivy čalaviek.

Piatro Abuchovič taksama niadrenny chlopiec. Toĺki skvapny moĺmi.

Moža, heta ad prafiesii: pracuje jon u mahazinie «Miasa — mmlpko» pradaŭcom. Jon tonki, bliedny. U Abuchoviča toĺki vočy pryhožyja — liubaja dziaŭčyna pazajzdrościć. Vialikija, ciompyja, jany i robiać pryvabnym jaho schudniely tvar.

Katory ŭžo hod zapar my jeździm u adnym i tym ža vahonie — u trecim.

I nie tamu, što hety vahon niejki asablivy. Jon byvaje ŭsialiaki, jaki pryčepiać. Dlia nas — aby treci. Heta adras kožpnha z nas u darozie. A adras u čalavieka pavinien być pastajanny.

Ciahnik kranuŭsia. Koly ŭsio čaściej i čaściej pahrukvajuć na stykach, za aknom kalyšucca teliehrafnyja slupy, plyvuć pranpdy. Halasoŭ pasažyraŭ nie čuvać. Staić adnastajny hul. Za nknom plyvuć zyrkija ahni, ich usio mienš i mienš, i chutkaciahnik «nikaje ŭ ciemry nočy.

Na nastupnym prypynku nam vychodzić, a potym jašče kilamietry try iści praz polie da vioski.

Ja hliadžu ŭ akno i dumaju pra žonku i dačku. U aknie — čarnata nočy. Na niebie, kali pryhliedziecca, mirhajuć zorki. I mnie niaścierpna chočacca, kab chutčej išoŭ naš ciahnik.