⁣

Viasnoj na pahorku, što pasiarod balota, lisica vyryla naru.

Nieŭzabavie tam źjavilisia lisianiaty. Klapatlivaja maci prynosila malym to myš, to žabu, a adnaho razu pryciahnula navat zajca. Ješcie, maŭliaŭ, padrastajcie chutčej.

Pobač z naroj, u haĺli chvojki, źvila hniazdo saroka. Kasavurylasia jana doŭha na lisinyja abjedki, a adnojčy nie vytrymala, źliaciela na nižniuju halinu i zatraščala žalaśliva:

— Sa mnoj treba padzialicca. Druhi raz tabie dapamahu.

Nie treba mnie tvaja dapamoha, — azvalasia lisica i zlosna zamachala chvastom. — Mianie tut čalaviek nikoli nie znojdzie: vakol pahorka hraź pad nahami chliupaje.

Ni z čym zastalasia saroka, paliaciela sama zdabyvać ježu dlia svaich ptušaniat.

Biehli dni za dniami. Sonca śviacila ŭsio ciapliej, i balota stala padsychać. A tut hryby źjavilisia, lies napoŭniŭsia liudskimi halasami. Dabralisia hrybniki i da pahorka pasiarod liasnoha balota. Ubačyla ich saroka i zatraščala bieśpierastanku:

Chavajciesia, źviary i ptuški! Ratujciesia! Čalaviek nabližajecca! , Lisianiaty pačuli tryvožny tresk saroki i schavalisia ŭ naru. Zatailisia tam, prysluchoŭvajučysia da nieznajomaha tupatu nad naroj. A saroka traščyć na ŭvieś lies, pieraliataje z dreva na dreva, advodzić hrybnikoŭ daliej ad svajho hniazda i ad nary, papiaredžvaje liasnych žycharoŭ, što niaprošany hość źjaviŭsia niedalioka, moža, z lichim namieram chodzić tut.

Lisica jakraz viartalasia z paliavańnia. Pačula jana tryvožnaje sakatańnie saroki, prytailasia za kustom, pra dzietak svaich vieĺmi zaniepakoilasia. A jak adyšoŭsia hrybnik, pabiehla chucieńka damoŭ, paliezla ŭ naru i abradavalasia, što dzietki ŭsie paśpieli schavacca. Pachvalilisia lisianiaty, što heta saroka ich papiaredzila.

Lisica dala kavalačak miasa sarocy, vinavata padziakavaŭšy za dapamohu. Uspomnila, jak nialaskava havaryla z joj, i paprasila prabačeńnia za toje, što admovilasia niekali ad dapamohi, prapanavala, kab saroka niańčyla lisianiat.

Być niańkaj?! — zaśmiajalasia saroka. — Niaŭžo ty dumaješ, chitrucha, što ja stanu huliać z imi ŭ žmurki ci kalychanku budu śpiavać im u nary? Niaŭžo sama zachaču zduru trapić na ichnija vostryja zubki?!

Dy nie ž! — pierabila lisica saroku. — Tabie nie treba spuskacca na ziamliu. Siadzi sabie na halinie i nahliadaj za imi, papiaredžvaj ab niebiaśpiecy. Źvierchu ž dalioka vidać!

3 susiedziami treba žyć pamiarkoŭna, — zatraščala saroka i, schapiŭšy nieabhryzienuju kostačku, paniesla ŭ svajo hniazdo.

3 taho času lisica i saroka dapamahali adna druhoj hadavać svaich malych. Saroka papiaredžvala lisianiat ab niebiaśpiecy, a lisianiaty dzialilisia sa svajoj niańkaj abjedkami. Lisica ž zaŭsiody, kali adpraŭlialasia na pošuki ježy, prasila susiedku papiĺnavać jaje malieńkich, abiacajučy za heta prynieści joj haścinčyka.

Najaducca lisianiaty, kačajucca na žoŭtym piasočku ci biehajuć adno za adnym. A saroka schopić nieabhryzienuju kostačku i niasie svaim dzietkam.

Paślia ŭsiadziecca na halincy i piĺna sočyć za navakoĺliem. Ubačyć kaho-niebudź, zatraščyć tryvožna, kab lisianiaty chavalisia ŭ naru.

— Dobraja niańka, — radavalasia lisica.

Saroka svaich dziaciej haduje i ścieraže malieńkich lisianiat, bo za niemaŭliatami pastajanny nahliad patrebny i klopat, kab nie trapili časam u biadu: malyja ŭsio ž, niavopytnyja, nieaściarožnyja, duraślivyja časam, samanadziejnyja. Biez niańki nijak nie abyścisia.