⁣

Adnojčy Alieh Adoĺfavič Valodźka, staršynia kalhasa imia Suvorava Pastaŭskaha rajona, jeździŭ u Hiermaniju. Razam z im u deliehacyi byli staršyni inšych kalhasaŭ, traktarysty i kambajniery, dajarki i cialiatnicy. Pajechali jany nie prosta na ekskursiju, p kab pahliadzieć, jak pracujuć sialianie ŭ daliokaj krainie, dy i pra svaje spravy raskazać.

Pravodzili Alieha Adoĺfaviča ŭ daliokuju darohu dočki — Ema i Śvieta. Ema vučylasia ŭ piatym klasie, a Śvieta jašče chadzila ŭ dziciačy sad. Śvieta paprasila pryvieźci joj liaĺku, i cacak roznych, i dziciačuju čyhunku, a Ema zakazala džynsy z zamočkami.

Dva tydni jeździŭ Valodźka sa svaimi siabrami-spadarožnikami pa Hiermanii. Pračynalisia ranieńka, jak pryvykli doma, śpiašalisia na fiermy, na pali i sienažaci, razmaŭliali z ahranomami, žyviolavodami, miechanizatarami, hliadzieli, jak jany pracujuć. Usio samaje cikavaje Alieh Adoĺfavič zanatoŭvaŭ u blaknot.

Pierad samym adjezdam vydalasia ŭ Alieha Adoĺfaviča voĺ> naja hadzina. Uspomniŭ jon pra daručeńni dačok i pajšoŭ u maha zin. Tam ubačyŭ taki cud, što zabyŭsia i pra liaĺku, i pra blakitnyja džynsy z zamočkami, i pra suvieniry dlia siabroŭ.

Alie voś biada: cud toj kaštavaŭ darahavata. Paličyŭ Alieh Adoĺfavič usie svaje hrošy — nie chapaje. Što ž rabić? Heta ž nie doma. Panury pajšoŭ staršynia ŭ haścinicu. Raskazaŭ susie dziam pa numary pra cud.

— Nu i dzivak ty, bracie, — skazaŭ staršynia kalhasa z-pad Polacka. — Heta ž treba takoje prydumać!

“Jon vyhrab z kišeni ŭsie svaje marki: ]”

—Na, trymaj, dlia takoha nie škada.

Palieźli ŭ kišeni i astatnija. Znoŭ pabieh Alieh Adoĺfavič u mahazin.

Praz piatnaccać chvilin cud byŭ akuratna zapakavany ŭ vializnuju skrynku, i Alieh Adoĺfavič panios jaho ŭ haścinicu. Nios, ujaŭliaŭ, jak uzradujucca cudu ŭ Navasiolkach, i liohka, śviatočna bylo na dušy.

Minula jašče dva dni, i deliehacyja viarnulasia ŭ Viciebsk. A Śvieta i Ema z nieciarpieńniem čakali tatu. Pakuĺ mama byla na pracy, dziaŭčynki čyścieńka prybrali ŭ chacie, źbiehali na luh i narvali kvietak. Naabirali buĺby i napiakli celuju misku dranikaŭ.

Pozna viečaram u dvary zahula mašyna. Śvieta šyroka rasčynila dźviery, i ŭ chatu ŭnieśli vializnuju skrynku.

Dziaŭčynki abdymali i calavali tatu, a sami kradkom pahliadali na tuju skrynku. Śvieta ŭjaŭliala, koĺki tam dzivosnych cacak: i liaĺka, i cacačnaja meblia, i posud — cely mahazin! A Emie mroilisia blakitnyja džynsy z zamočkami.

Alieh Adoĺfavič razumieŭ, jak karcić dzieciam chutčej adčynić skrynku, tamu aściarožna pačaŭ raspakoŭvać. Śvieta ažno prytancoŭvala ad nieciarpieńnia. Nie ŭtrymalasia, irvanula źvierchu papieru. I ŭsie ŭbačyli, što ŭ skryncy ščyĺnieńka liažać niejkija kruhlyja doŭhija rulony.

Razhublienaja dačka dastala adzin rulon, i takoje rasčaravańnie adbilasia na jaje tvary, što baćka ažno raśśmiajaŭsia.

Śvieta aściarožna nadarvala papiarovuju nakliejku, razharnula rulon. I ŭ zachaplieńni vojknula, bo ŭbačyla… cud. Toj samy cud, što tak uraziŭ Alieha Adoĺfaviča ŭ mahazinie.

H;>ta byli špaliery. Alie jakija špaliery! Nichto nikoli ŭ Nammholkach jašče takich nie bačyŭ. Dy chiba možna bylo b nazvać iišmlierami toj dzivosny, maliaŭničy śviet, što raptam uspychnuŭ, ,ip;i;šŭ usimi kolierami viasiolki pierad vačyma? Byli tut baradai I .IN hnomy ŭ vastravierchich šapkach sa zvanočkami, kot u botach, i nmnutyja bremienskija muzyki, zajcy, miadźviedzi, lisy, vaviorki… Ihroi kazak raptam zapoŭnili nievialiki pakoj. A koĺki Śvieta itmharnula taho rulona!

Jak pryhoža! — uskliknula Ema. — Alie navošta tak mnoha?

— A kab chapila na ŭvieś naš dziciačy sad, — adkazaŭ Alieh Adoĺfavič. — Ja padličyŭ, pavinna chapić. Vo budzie radaści d.iściam! Praŭda, dačuški?

Dzivosnyja špaliery doŭha ŭpryhožvali kalhasny dziciačy hpd, vyklikajučy zachaplieńnie navasiolkaŭskaj dzietvary. Naŭsich chppila skrynki radaści, što pryvioz staršynia.