⁣

Užo amaĺ tydni dva, a moža, i try, nie išoŭ doždž. Viečaram niby źbiralasia na doždž i nieba zaciahvali vialikija šeryja chmary, a ranicaj praśviatlialasia. Na nizinach vysypala bujnaja prazrystaja rasa, apoŭdni ž znoŭ mocna piaklo sonca. Ziamlia vieĺmi pierasochla. Kali prajazdžala pa vioscy niejkaja mašyna, taki pyl uźnimaŭsia, što nie bylo čym navat dychnuć. A drevy na prysiadzibnych učastkach pakrylisia tonkaj sivavataj plionkaju pylu i zdaliok, na soncy, zdavalisia zusim bielymi.

Naliŭšy biklahu z hlybačennaha kalodzieža chalodnaj, jak liod, vady, ja chutka pajšoŭ u lies.

Iści poliem treba bylo kilamietra paŭtara i kilamietry try sasońnikam.

Za sasońnikam pačynalasia drobnaje čarnalieśsie, kudy ja i trymaŭ kirunak.

Choć i piaklo mocna sonca, na poli niejak dychalasia liahčej, bo paviavaŭ liohki viĺhotny vietryk. Kali ž ja ŭvajšoŭ u sasońnik, dyk nibyta apynuŭsia ŭ plaviĺnym cechu.

Lapiny sivoha suchadoĺnaha mochu tak pierasochli, što, kali stupaŭ, moch lamaŭsia i na im zastavaŭsia ślied majho čaravika. Sa stvaloŭ sosien sačylasia hustaja smala — žyvica, i zdavalasia, što joju prapach uvieś navakoĺny śviet. Navat strakatyja sojki, jakija zvyčajna trymajucca saśniakoŭ, i tyja paraźliatalisia bližej da maladoha biareźniku, mocnych dubniakoŭ, dzie choć trochi śviažejšaje pavietra i boĺšaja viĺhotnaść.

U saśniaku ad haračyni chutka pačynaje balieć halava, i tamu ja śpiašaŭsia jak chutčej prajści jaho. I raptam krokaŭ za tryccać napieradzie zaŭvažyŭ, jak niešta šeraje, nieviadomaje mnie, pavoĺna ruchajecca za kustami arešniku. Spačatku padumalasia, što heta toĺki mnie zdalosia.

Kali ž ja padyšoŭ bližej, to mocna ździviŭsia: paŭzla balotnaja vialikaja čarapacha. Jana, jak adčula niebiaśpieku, halavu i nohi schavala pad svoj mocny čarapok. «Voś tabie i zahadka adrazu prydumalasia: chto pa vadzie plavaje i pa ziamli chodzić, a z domu nie vychodzić…» — padumaŭ ja ŭ hety momant i adyšoŭ ad čarapachi na niekaĺki krokaŭ.

Kali ja schavaŭsia za vysokaju pryhožaju sasnoju i pačaŭ nazirać, jana vysunula svaju malieńkuju halavu z-pad pancyra, ahliedzielasia pa bakach, ci nie pahražaje joj što, i pamalieńku, nie śpiašajučysia, pasunulasia napierad.

Kirunak čarapacha trymala stroha na poŭdzień. Kali pa darozie traplialisia drevy abo kusty, jana ich minala i, nibyta z kompasam u ruce, znoŭ sunulasia na poŭdzień.

Alie ž kudy jana paŭzla? Ja nijak nie moh dadumacca, bo ŭ jaje napieradzie bylo kilamietra na paŭtara saśniaku, potym — polia na try kilamietry, a za poliem znoŭ pačynalisia saśniaki. Da bližejšaha balota nabiralasia kilamietraŭ kalia vaśmi.

Ja amaĺ z hadzinu naziraŭ za joju. Skažu, što z takoju chutkaściu ŭ darohu liepš nie źbiracca. Alie, vidać, u čarapašynaj halavie nie stajala hetaja vialikaja prabliema. U čarapachi byla svaja meta. Kudy kiravalasia — jana adna i viedala.

«Ščaślivaj tabie darohi, daražeńkaja čarapacha», — padumaŭ ja, kali mnie nadakučyla za joju nazirać.

Kab chto-niebudź mnie raniej skazaŭ, što čarapacha robić takija vialikija padarožžy, dyk ja nikoli b jamu nie pavieryŭ.