⁣

Palina dobra pamiataje toj dzień, kali jana ŭpieršyniu ŭbačyla svaich vučniaŭ.

Klas hliadzieŭ tryma šyrokimi voknami ŭ škoĺny sad. Siarod asieńniaj listoty visieli čyrvanabokija jablyki. Pavietra ŭ klasie ad dreŭ bylo zielienavataje. Chlopčyki siadzieli ŭ adnoĺkavych ciomna-sinich harniturčykach i bielych kašuliach. Dziaŭčynki byli ŭ bielaśniežnych fartuškach. Jana toĺki i bačyla, zdavalasia, hetyja bielyja maniški i fartuchi: vieĺmi chvaliavalasia, navat boĺš, čym tady, kali davala pieršy ŭrok u svaim nastaŭnickim žyćci.

Alie chvaliavańnie adrazu ž pakinula Palinu, jak toĺki jana pačala znajomicca z vučniami, vyklikać ich pa śpisie. Usie byli takija pryhožańkija, pryčasanyja, cichieńkija, a sluchali tak, niby nikoli i nidzie nie čuli cikaviejšaha za toje, što zaraz raskazvala im nastaŭnica.

Palina navat nie ŭjaŭliala, što mohuć być takija dzieci.

Praŭda, jana ličyla, što dzieci takija ŭ pieršyja dni vučoby, adrazu paślia lietnich kanikulaŭ, a potom stanuć, jak i ŭsie. Voś toĺki asvojacca z joj, z inšymi nastaŭnikami.

Alie išli dni, tydni, a dzieci byli takimi ž, jak i ŭ pieršy dzień zaniatkaŭ.

Jany navat na pierapynkach, kali vuźkija kalidory poŭnilisia vučniami ŭsich klasaŭ i stanavilisia ciesnymi, nie biehali, nie skakali, nie tuzalisia, nie jeździli adzin na druhim viercham, nie koŭzalisia na ślizkaj parkietnaj padlozie, a, zastajučysia ŭ klasie, rychtavalisia da nastupnaha ŭroka, niešta čytali, pisali. Kali ž i vychodzili ŭ kalidor, to spynialisia lia akna, stajali moŭčki ci hutaryli pra što-niebudź. Dziaŭčynki liubili, uziaŭšysia za ruki, prahuĺvacca, nie adychodziačy dalioka ad svajho klasa. «Ach, jaki klas, jaki klas! Tam ža prosta adpačyvaješ, takija dzieci…» — toĺki i čula Palina ad svaich kalieh. I jana radavalasia, što joj paščaścila być klasnym kiraŭnikom u takim vychavanym klasie.

A chutka, kali Palina pryvykla da klasa, da vykliučnaj pasluchmianaści svaich vučniaŭ, joj usio čaściej zdavalasia, što dzieci jaje niejkija ŭžo abyjakavyja i, moža, tamu takija pasluchmianyja. Praŭda, jany achvotna źbirali makulaturu, vypuskali naściennuju hazietu, amaĺ usie śpiavali ŭ klasnym chory — usio heta rabili, moža, navat liepš za vučniaŭ inšych klasaŭ, alie rabili toĺki tamu, što im zahadvali heta rabić.

Palina stala boĺš piĺna pryhliadacca da dziaciej. I čym boĺš pryhliadalasia, tym boĺš pierakonvalasia, što jany nie takija, jakimi pavinny być dzieci hetaha ŭzrostu.

Jana ŭspomnila svajo dziacinstva. U ich ža školie vučni, asabliva z taho klasa, u jakim vučylasia jana, zvyčajna nie čakali zahadaŭ, a sami staralisia rabić usio. I zapisvalisia ŭ hurtki, i chadzili ŭ pachody pa rodnym krai, i pracavali ŭ kalhasie.

Niejak paślia ŭrokaŭ Palina zajšla da zavuča školy Jaŭhiena Kirylaviča, kab pahutaryć.

Jana vieryla zavuču nie toĺki tamu, što z jaho dumkaj ličylisia ŭsie ŭ školie, a, haloŭnym čynam, tamu, što ŭ jaje jašče sa škoĺnych hadoŭ zachavalasia da jaho taja vučnioŭskaja davierlivaść, jakaja toĺki i byvaje ŭ vučniaŭ da svaich liubimych nastaŭnikaŭ.

Jana i ciapier pierad im adčuvala siabie vučanicaj.

Jaŭhien Kirylavič sustreŭ Palinu pryjaznaj uśmieškaj, paprasiŭ sadzicca na kanapu, jakaja stajala paŭz ścianu nasuprać akna, i sam sieŭ pobač.

—Nu, Palina Siamionaŭna, raskazvajcie.

Jana raskazala pra svoj klas. Palina byla ŭpeŭniena, što zaraz atrymaje slušnuju paradu, jak pavodzić siabie ŭ takoj situacyi.

— Radujciesia, Palina Siamionaŭna, što nie papalisia vam raźhiĺdziai. Dyscyplinavanyja — heta ž dobra.

Jon padniaŭsia: vidać, u jaho nie bylo boĺš času na havorku.

— A pakuĺ pasluchmianyja, dyk vučycie…

Palina vyjšla ad zavuča supakojenaja.