⁣

Fomka padros i staŭ pryhožym zhrabnym sabakam z bliskučaj poŭściu. Byŭ jon nie nadta vialiki, alie davoli dužy, muskulisty i sprytny. Bielyja hrudzi i bielyja lapy asabliva padkreślivali jaho hordy i samaŭpeŭnieny vyhliad.

Adnojčy Fomka pabačyŭ, što chlopcy zakinuli na pliečy rukzaki i ŭziali ŭ ruki palki. Padumaŭšy, što chlopcy pajšli ŭ lies abo na rybalku, Fomka pamčaŭsia za imi.

Niekaĺki kilamietraŭ jon nie adstavaŭ ad chlopcaŭ, nie pakazaŭšysia im na vočy ni razu. Kalia niejkich budynkaŭ chlopcy spynilisia. Liudziej tut bylo šmat, usie niečaha čakali.

Raptam razdaŭsia strašenny hrukat i šum. Ziamlia zachistalasia pad nahami, byccam pačalosia ziemlietrasieńnie. Liudzi družna zakryčali:

«Ciahnik, ciahnik!» Niejkaja strašnaja hramadzina z hrukatam i śvistam imčalasia pa rejkach. Fomka lioh na žyvot i ŭvieś dryžaŭ. Liudzi, spatykajučysia i čapliajučysia za jaho, biehli daliej, a časam nastupali na lapy, alie jon toĺki žalasna skuholiŭ.

Jaho haspadar stajaŭ užo na prystupcy, alie, kali pabačyŭ pakuty biednaha sabaki, serca ŭ jaho zaščymiela. U adzin momant chlopčyk schapiŭ Fomku, i jany apynulisia ŭ vahonie. Sabaku akružyli z usich bakoŭ viasiolyja tvary chlopčykaŭ. Jaho pasadzili pad laŭku i vieĺmi stroha zahadali liehčy i spać. Alie dzie tut zaśnieš, kali stoĺki pachaŭ vakol!

Vyliezšy z-pad laŭki, Fomka cichieńka papoŭz pamiž čužymi nahami i klunkami. Dy raptam jon zachvaliavaŭsia: jaho vostry niuch ulaviŭ pach trusa. I Fomka zachacieŭ pabačyć, dzie ž chavajecca hety chatni zajac. Jaho achapiŭ paliaŭničy azart, bylo toĺki adno nieadoĺnaje žadańnie — znajści, dzie chavajecca trusik, i zlavić jaho. Voś i košyk, a ŭ im źbilisia ŭ kuču niekaĺki źviarkoŭ.

Jak rabiŭ zaŭsiody na paliavańni, Fomka vystaviŭ piarednija lapy ŭpierad, vyciahnuŭ mordu, viĺnuŭ chvastom i hučna zabrachaŭ, kab paklikać haspadara na dapamohu.

Chlopčyk pačuŭ pryzyŭny holas svajho siabra. Alie, pierš čym jon paśpieŭ dabiehčy, Fomku nakinuli na halavu anuču, padnieśli da rasčynienaha naściež akna i špurnuli na chadu z ciahnika.

Fomka kuliom liacieŭ u pavietry. Źnikla ŭsio…

Kali Fomka aprytomnieŭ, pierad im siadziela nieznajomaja dziaŭčynka. Kožny dzień dziaŭčynka prynosila jamu jeści i pić, liačyla i zmazvala rany, hladzila i supakojvala jaho.

Fomka byŭ jašče zusim malady sabaka, tamu jaho rany chutka zahojvalisia. Alie hora Fomki stanavilasia tym boĺš niaścierpnym, čym chutčej jon papraŭliaŭsia. U vačach jaho zastyla tuha. Doma zastalisia dzieci, chatniaja žyviola, tam usio bylo pa-inšamu. Choć hetaja dziaŭčynka laskavaja i dobraja, alie svaja chata miliejšaja.

Adnojčy nočču haspadynia malieńkaha domika pajšla na čyhunku i pakinula vieśnički adčynienyja. Fomka, jak strala, puściŭsia śliedam.

Jon bieh uvieś doŭhi lietni dzień, bieh i boĺšuju častku ciomnaj nočy.

Kali zusim ściamniela i nad liesam uzyšoŭ miesiac, žoŭty, jak haloŭka syru, jaho achapiŭ adčaj i nieadoĺny holad.

Ranicaj jon znajšoŭ u abryŭkach papiery chliebnyja skarynki i troški prahnaŭ holad. Heta jaho padbadzioryla. Alie bieh jon pa vostrym ščebni, tamu padušački na lapach patreskalisia i hareli. Fomka adpačyvaŭ usio čaściej, prysiadajučy na ŭzbočynie darohi i sumna ahliadvajučysia pa bakach.

Chutka sabaka niejak pačaŭ adčuvać, što jon nabližajecca da svajoj chaty. Jon nie moh razumieć, adkuĺ źjavilasia takoje pačućcio, alie jano rabilasia ŭsio boĺš mocnym. Nijakija ciažkaści nie mahli ŭžo zatrymać jaho. Jon pieraplyŭ paru ručajoŭ, što sustrelisia pa darozie, abminuŭ niekaĺki viosak, kab nie sustrecca z čužymi sabakami. Alie ni na momant nie vypuskaŭ z polia zroku čyhunku. Uvieś čas bieh uzdoŭž čyhunki.

I voś narešcie dom! Fomka radasna zabrachaŭ:

— Ja doma! Doma! Hliadzicie, ja znoŭ doma!

A z chaty ŭžo vybiahali dzieci.