⁣

Pryjšoŭ adnojčy Kościk da Siarožki i paklikaŭ jaho schadzić u lies pa landyšy.

Siarožka spačatku padumaŭ, a potym skazaŭ, što landyšy rvać nieĺha, bo ich u liesie i tak mala zastalosia.

Kościk adrazu ž zaharačyŭsia:

— Heta na bukieciki rvać nieĺha, a mnie na lieki dlia dzieda, jamu ad serca nastojka z landyšaŭ treba.

Siarožka na heta znoŭ padumaŭ i skazaŭ, što kali ŭ aptecy niama takoj nastojki, to, viadoma, treba jechać i źbirać landyšy ŭ liesie.

Nazaŭhra chlopčyki ŭstali ranieńka, uziali pa kavalku chlieba z maslam, Siarožka zapalki ŭ kišeniu paklaŭ. Na šašy prahalasavali, i šafior uziaŭ ich da siabie ŭ kabinu.

I voś jon, majski lies. Kožny listočak byccam vymyty, takija jany čystyja. Ptuški śpiavajuć, a pad nahami kvietak-kvietak: i sinija, i žoŭtyja, i bielyja. Toĺki landyšaŭ niama. Vyrašyli tady chlopčyki pajści daliej ad darohi i tam pašukać kvietak.

Pajšli jany ŭ hlyb liesu. Voś užo i hulu mašyn na šašy nie čuvać, toĺki ptuški zvančej śpiavajuć.

I raptam Kościk jak zakryčyć: heta jon landyšy ŭbačyŭ.

Miž zialionych listkoŭ, što raśli z samaj ziamli, na tonieńkich vysokich ściablinkach visieli, niby zavušnicy, bielyja zvanočki.

Mnoha chlopčyki nie rvali, toĺki b chapila na lieki dziedu. Paklali jany landyšy ŭ celafanavy miašečak dy padalisia šukać darohu nazad. Kościk, jak zaŭsiody, śpiašajecca. Raptam začapiŭsia za suk i — braź!

Paliacieŭ z usiaho razmachu. Padbieh Siarožka, ustać pamahaje, a Kościk na nahu stupić nie moža. Uziaŭ Siarožka jaho na pliečy, panios. Dy ciažki Kościk, a tut pad nohi trapliajecca to hrudok, to jamka. I lies vakol nieznajomy, nie viedaje Siarožka, ci praviĺna jon idzie. To adpačyvaŭ chlopčyk, to znoŭ nios Kościka, a lies usio nie zakančvaŭsia.

Stamiŭsia Siarožka, liedź dychaje, alie ž nie kinieš siabra ŭ liesie, nie pabiažyš damoŭ adzin.

A tym časam pačalo ŭžo i ciamnieć. Pačarnieli stvaly chvoj i biaroz, stracili kolier kvietki, na nieba miesiac usplyŭ.

Sieli chlopčyki pad jelkaju, dumajuć, što ž im rabić. Siarožka tady i paraiŭ zanačavać u liesie, bo zapalki ŭ ich jość, a vohnišča jany chucieńka raspaliać.

Tak chlopčyki i vyrašyli načavać u liesie. Ciapier ža viasna, a Kościkaŭ dzied, kali ŭ partyzanach byŭ, to i zimoj u liesie načavaŭ.

Raspaliŭ Siarožka vohnišča, dastaŭ chlieb z maslam.

I raptam pa liesie kroki — šach, šach… Dy takija ciažkija, što až sučča pad nahami traščyć. Spalochalisia chlopčyki, a tut vychodzić da ich liaśnik i stroha tak pytajecca, što jany tut robiać nočču dy navošta ahoń raspalili ŭ liesie.

Raskazali siabry lieśniku pra svaju biadu i pra toje, jak dziedu landyšy na lieki źbirali dy zabludzilisia.

Uziaŭ liaśnik Kościka na ruki i panios. Alie zusim nie ŭ toj bok, kudy nios jaho Siarožka. Nieŭzabavie vybralisia jany na šašu. Spyniŭ liaśnik mašynu, paprasiŭ šafiora, kab toj zavioz chlopčykaŭ dadomu.

Nazaŭtra Siarožka pryjšoŭ adviedać Kościka. Toj siadzić na ložku, a naha jaho ŭ hipsie. Pobač prymaściŭsia dzied. Ubačyŭ dzied Siarožku, uśmichnuŭsia, padziakavaŭ za landyšy i skazaŭ, što z im možna chadzić u raźviedku.

—U jakuju raźviedku? — nie zrazumieŭ Siarožka.

— Heta na vajnie tak kazali, — rastlumačyŭ dzied. — Pra čalavieka, jaki siabra ŭ biadzie nie pakinie.