⁣

U hety dzień Aliona čakala haściej. Praŭda, pryjści jany pavinny byli paślia abiedu, i žančyna nie śpiašalasia padymacca z cioplaj paścieli. U niadzieliu zaŭsiody chočacca paliažać lišpiuju hadzinu, adpačyć ad budzionnych klopataŭ.

Vokny ŭ spaĺni zaciahnuty blakitna-ružovymi štorami, i pakoj patanaje ŭ liohkim paŭzmroku. Aliona soladka paziachnula. Padchapila z tumbački, što pryliapilasia zboku, knižku, alie tut ža adkinula jaje, bo raptam zachaciela kavy.

Kavu Aliona hatuje admyslova, z pienaju. Spačatku robić kašku z cukru, kavy i niekaĺkich kropliaŭ vady, a paślia ŭžo zalivaje ŭsio heta kipieniem. HIje, stojačy lia akna. 3 piataha paviercha joj bačna toje, što robicca ŭ dvary. Usio vyhliadaje sumnym i niaŭtuĺnym. Moža, vinoju tamu vosień, a moža, jaje adzinota, jakaja časam raduje, a časam i pryhniataje.

Aliona advaročvajecca ad akna, kab nie hliadzieć na vosieńskuju šerań, i śvietlaja kuchnia padbadziorvaje. Jana sama padbirala ŭsio jaje načyńnie. Na śvietlieńkim linolieumie staić bielaja meblia, takija ž šafki visiać na ścienach, abkladzienych śvietla-karyčnievaj kafliaj1. Usio čyścieńkaje, bliskučaje, jak u aptecy.

Apoŭdni na stalie centraĺnaje miesca zajmala zapiečanaja ŭ majanezie kačka, unutry jakoj dymilasia rassypčataja hrečnievaja kaša. Vodar ad jaje razychodziŭsia pa ŭsioj kvatery. Salaty byli ŭpryhožany źvierchu liliejami z jaječnaha bialku, aranžavymi kvietkami z varanaj morkvy i zialionymi harošynkami.

Kab nie siadzieć biez spravy ŭ čakańni haściej, Aliona pravieryla svoj manikiur, hlianula ŭ liusterka. Kali ŭžo nie znachodzila, čym zaniać siabie, zapiščaŭ zvanok. Padchapilasia z raskošnaj kanapy, zaščoŭkala zamkami ŭvachodnych dźviarej.

Pierad joju stajaŭ niespadziavany hość. Saldackaja šapka z padviazanymi vušami, armiejskaje halife, zapraŭlienaje ŭ načyščanyja da bliasku boty. U rukach — palatnianyja sumki.

— Tata? — ździvilasia Aliona. Liedź nie skazala: «Ty nie znajšoŭ liepšaha času, kab zajavicca siudy?» Alie strymalasia. Jak ža baćku takoje skazać!

Kožny baćkaŭ krok pakidaŭ za saboju brudnyja pliamy. Treba bylo b prapanavać adpačyć z darohi, pieranačavać, alie vośvoś pavinny zavitać hości.

Na stalie siarod ekzatyčnych straŭ znajšoŭ sabie miesca paŭlitrovy sloik miodu. Jon nijak nie pasavaŭ da ich, bo byŭ pakryty pylam, zamiest kryški naciahnuta niepramakaĺnaja tkanina. Na taburetki baćka paklaŭ astatnija haścincy: ladny kus śviežaniny, tonkaje sala z praslojkaju, chatnija kaŭbasy, masla. Trochlitrovy sloik malaka stary pastaviŭ na padlohu: miesca na taburetkach nie chapila. Pa śvietlym linolieumie rasplylasia čyrvonaja lužyna. Heta rastala miasa, zakručanaje ŭ haziecinu.

Aliona pačala sprytnieńka pakavać usio ŭ chaladziĺnik, choć toj byŭ dalioka nie pusty.

Zirnuŭšy na stol, baćka zrazumieŭ, što dačka kahości čakaje.

Zamitusiŭsia, zaśpiašaŭsia da dźviarej, skazaŭ:

— Para mnie, Alionačka. Liepš krychu pačakać na vakzalie, čym spaźnicca na ciahnik. Pryjazdžaj, kali budzie čas.

Dźviery ščoŭknuli, i ŭ pakoi znoŭ zapanavala adzinota. 3 taburetak užo ŭsio bylo prybrana. Toĺki zapeckany sloik baravoha miodu pamiž kryštaliu dy farforu vyhliadaŭ čužym, byccam žabrak siarod važnych panoŭ. Aliona pamknulasia prybrać jaho chutčej na balkon, alie ruka spynilasia. U pamiaci ŭsplylo jaje daliokaje dziacinstva. Voś baćka jedzie na vielasipiedzie, a jana, maliusieńkaja, siadzić u košyku na bahažniku i śpiavaje piesieńki.

Raptam jana schapila palito i vyskačyla za dźviery. Pierad joju stajala ŭsia zaprošanaja kampanija z haroj jarka razmaliavanych pakunkaŭ, skrynak, pakietaŭ. I nad usim hetym — vodar darahoj francuzskaj parfumy.

Aliona pabiehla ŭniz pa lieśvicy, byccam nikoha i nie zaŭvažyla.

Viečar navaliŭsia na horad, vuličnyja lichtary ŭparta zmahalisia z ciemraju. Prymaściŭšysia na laŭcy ŭ zalie adpačynku čyhunačnaha vakzala, dramaŭ stary ŭ halife. A na piatym paviersie ŭ adnoj z haradskich kvater źvinieŭ viasioly śmiech. Na stalie ž tak i stajaŭ zapylieny sloik baćkavaha miodu.