⁣

U sadzie kalia samaha plota rasla čarešnia. Jana byla zusim niemaladaja: staŭ marščynistym stvol, pasochli nižnija suki. Niekaĺki hadoŭ nie davala čarešnia ŭradžaju, hliadziela na svaje pustyja haliny dy z sumam uspaminala, jak niekali ŭ maladości jany hnulisia pad ciažaram bujnych žoŭtych jahad. Kali jany paśpiavali, prychodziŭ haspadar, prystaŭliaŭ da dreva lieśvičku i padymaŭsia pad cianistuju kronu. Jon napiavaŭ viasiolyja pieśni i źbiraŭ salodkija sakavityja jahady. Za kožnaje viadzierca dziakavaŭ čarešni, laskava hladziŭ jaje hnutkija halinki.

A potym jana pierastala ćviści, nie davala boĺš smačnych žoŭtych jahad. Nie źbiraŭ boĺš haspadar uradžaju, nie śpiavaŭ svaich viasiolych piesień, nie dziakavaŭ drevu. Niejak vosieńniu jon padyšoŭ da čarešni, ahliedzieŭ jaje, pravioŭ rukoj pa šurpatym i patreskanym stvalie.

Uzradavalasia jana, praciahnula da jaho svaje ruki-halinki. Alie nibyta ahniom apiakli jaje žorstkija slovy haspadara: «Staraja stala, treba budzie viasnoju śsiekčy dy na heta miesca maladzieńkaje dreŭca pasadzić».

Panikla viećcie, zaplakala čarešnia. Haspadar paviarnuŭsia i pajšoŭ.

Liohkim marozcam kranula dreva zima, nahadala, što para zasynać.

Prasila čarešnia zimu, kab taja aharnula jaje viečnym snom. Nie chaciela pračynacca viasnoj. Dy nie zhadzilasia zima. U sakaviku čarešnia abudzilasia, adčula, jak pad šurpataj karoj ažyŭ i pabieh sok. Toĺki nie radavala dreva viartańnie da žyćcia. 3 dnia na dzień čakala čarešnia haspadara z siakieraj. I jon pryjšoŭ, alie biez siakiery. Byŭ jon vieĺmi chvory, liedź stajaŭ na nahach. Zaniamoh zimoju haspadar, liedź vybraŭsia z ciažkoj chvaroby. Padyšoŭ da svajho dreŭca, pahladziŭ patreskany stvol. «Nie, nie budu ja siekčy ciabie, milaja. Raniej razam radavalisia, ciapier razam chvarejem. Chto viedaje, moža, papravimsia taksama razam?» — prašaptaŭ jon. I tak zachacielasia čarešni dapamahčy jamu, što sabrala jana ŭsie svaje sily i pieradala ich haspadaru ŭ daloń, jakaja hladzila jaje stvol.

I adbyŭsia cud. Papraviŭsia mužčyna, a čarešnia, jakaja ŭvabrala ŭ siabie moc i silu viasny, zaćvila. I nie prosta zaćvila! Na jaje halinkach źjavilisia niezvyčajnyja sukviećci, jakija nahadvali bukieciki niaviesty. Dy i sama čarešnia, jak i haspadar, adčuvala nadychod druhoj maladości.

Voś tak i byvaje ŭ žyćci. Zdajecca časam, što niama nijakaj nadziei, zbavieńnia, niama nijakaha vyjścia. Adnak nikoli nie treba adčajvacca, skladać ruki, plyści pa ciačeńni. I tady vychad znojdziecca niby sam saboj.

Voś tak zdarylasia i z našaj čarešniaj. Jana stracila ŭsie sily dlia žyćcia, dlia zmahańnia. Adnak sakavik viarnuŭ joj moc, ut.ichnuŭ nadzieju. Jaje haspadar adčuŭ suviaź z dreŭcam, jakoje i ioĺki hadoŭ vierna služyla jamu. I adbyŭsia cud. Vyzdaravieŭ i in mndar, raśćvilo dušoju dreŭca. I znoŭ, niby niaviesta, čarešnia i» rpdpściu i zamilavańniem hliadziela na žyćcio.

H;>taje apaviadańnie vučyć być dobrymi i ŭvažlivymi da pri.irody i liudziej. Vieĺmi časta čalavieku ŭ ciažkoj situacyi pltrobny dapamoha, parada, dobraje slova. Časam heta slova lie•p.ić i ratuje čalavieka, viartaje radaść, usialiaje nadzieju. Jak važpp, kpb u našym žyćci sustrakalisia liudzi, što praciahvajuć ruku dapamohi.