⁣

Siarod kańkabiežcaŭ jon paznaŭ Klaru pa čyrvonaj šapačcy i čyrvonym śvitary. Liohka i pryhoža išla jana pa biehavoj darožcy, zaklaŭšy ruki za śpinu. I Slava, jaki kataŭsia na ahuĺnym piatačku, pazajzdrościŭ jaje biehu. Ničoha nie skažaš — razradnica, čempijonka horada siarod škoĺnikaŭ. Jaje kožny dzień treniruje majstar sportu. 3 miesiac nazad i Slava chacieŭ zapisacca na zaniatki da hetaha treniera.

Trenier vyvieŭ Slavu na liedzianuju darožku i machnuŭ rukoj. Slava rvanuŭ koĺki mieŭ sily, zamachaŭ rukami. Prajechaŭ kruh, spyniŭsia, zadavolieny svaim bieham. Alie treniera na miescy nie bylo. Sustrela jaho adna Klara.

«Kab biehać na kańkach, treba mieć talient», — pieradala jamu trenieraŭ prysud. I, jak zdalosia Slavu, byla navat rada, što ŭ jaho niama talientu.

Čakaŭ Klaru jon doŭha. I voś, narešcie, Klara na pavarocie vyprastalasia, prajechala jašče trochi i, pyrsnuŭšy bielymi śniežnymi iskrami, kruta paviarnula nazad. Potym bylo toje, što i kožny viečar, dzielia čaho Slava nie prapuskaŭ nivodnaj Klarynaj treniroŭki.

Pierakinuŭšy svaje i Klaryny kańki cieraz pliačo, jon pravodziŭ Klaru dadomu. Jany kročyli pa cichim parku, jechali ŭ traliejbusie, a potym išli da jaje doma.

Amaĺ kožny dzień Klara prasila Slavu što-niebudź zrabić: čarciož, damašniaje sačynieńnie. I Slava vykonvaŭ hetyja prośby — siabry ž. Navat zanosiŭ Klaryn partfieĺ damoŭ, kali jana jechala sa školy ŭ horad.

Adnojčy jon pačuŭ, jak Klara nazvala jaho «viernym rycaram z vośmaha “VČ.

A dvaccać vośmaha liutaha ŭ Klary byŭ dzień naradžeńnia. Na jaho jana nikoha z adnaklaśnikaŭ nie zaprasila, alie Slava vyrašyŭ, što jon pojdzie, bo vinšavać z dniom naradžeńnia siabry pavinny prychodzić sami. Na toje jany i siabry.

Padarunak dlia Klary Slava padrychtavaŭ sam. Heta byŭ nievialiki bukiecik žyvych landyšaŭ. Kab padaryć landyšy siońnia, Slava jašče ŭvosień vykapaŭ ich u liesie razam z ziamlioju, pryvioz i trymaŭ u padvalie, vynosiŭ na cholad, potym palivaŭ u cioplym pakoi. I landyšy zaćvili, zapachli pryjemna i tonka, pryniosšy ŭ kvateru podych viasny. Jaje, viasnu, i padoryć Slava svajoj siabroŭcy. Heta nie karobka cukierak, niachaj i šakaladnych.

Kali jon padyšoŭ da kvatery Klary, adtuĺ čulasia muzyka. Hości ŭsie byli čužyja: Klaryn trenier, niejkija nieznajomyja chlopcy i dziaŭčaty, vidać, taksama spartśmieny. Klara, ubačyŭšy jaho padarunak, uśmichnulasia i skazala, što siońnia ŭ jaje ŭžo šmat kvietak. Jana pakrucila ŭ ruce bukiecik i addala trenieru. Toj paniuchaŭ bukiecik, a potym, nie padymajučysia z kanapy, utorknuŭ jaho ŭ vuzieńkuju, jak horla husaka, vazu, što stajala na padakońniku. A adzin z chlopcaŭ skazaŭ: «Landyšy viasnoj piać kapiejek za pučok». U adkaz usie zaśmiajalisia.

Slava vyjšaŭ u kalidor. Apranuŭsia, azirnuŭsia i sustreŭsia vačyma z Klaraj. Klara ŭśmichnulasia i pamachala na raźvitańnie rukoj.

3 dvara jon zirnuŭ na akno, bielaje ad jarkaha śviatla, i na padakońniku zaŭvažyŭ tuju doŭhuju, jak husakova šyja, vazu. Tam bialieli drobnyja zvanočki jaho landyšaŭ. Landyšy tulilisia da šyby, byccam prasilisia na vulicu.

I Slavu zrabilasia škada hetych landyšaŭ. Chaj by jany raśli ŭ liesie i ćvili ŭ mai. Navošta bylo prynosić ich liudziam, jakija nie šanujuć družbu i za viasnu placiać toĺki piać kapiejek.