⁣

I Iočču pachaladala. Ranicaju vulica pakrylasia šerańkaju pndiiiinoju skarynkaj. Chalodny i ščyĺny, jak vada, viecier źbijpi a noh.

Čalaviek spyniŭ mianie i zapytaŭsia, jak prajści da hastranoMI I, što lia tramvajnaha prypynku. Mužčyna šyroka rasstani u nohi, abapiorsia na čornuju palku. U lievaj ruce matlialasia mii motry karyčnievaja sumka, staraja, alie akuratnaja. Čalaviek Npčmkana ŭśmichnuŭsia:

Ja sa špitalia. Da siastry zajści chaču. Mišku cukierak kuI I I C I. treba. >1 skazaŭ jamu, što liepš pierajści na druhi bok vulicy.

I Iad rasšpilienym pinžakom byla toĺki šeraja kašulia. Vi/imip., kali adjazdžaŭčalaviek na liačeńnie, nie padumaŭ pra rańnija mččinija chalady.

Piejki čas ja stajaŭ, hliadzieŭ, jak jon aściarožna pierajšoŭ cieraz pulicu.

Na adkrytym miescy ad vietru niespadziavana ŭpala na tratupr sumka, vysoka ŭśkinulasia ŭhoru palka. Apranutaja ŭ čyrponuju kurtku žančyna abyšla čalavieka, padazrona zirnula pn jaho. Mužčyna pavoli sahnuŭsia, padniaŭ sumku, aściarožna I knlhrabna pajšoŭ daliej pa vulicy.

Užo ŭ aŭtobusie mnie ŭspomnilisia niejkija niazvyklyja naski jaho čpravikaŭ, i toĺki tady ja zdahadaŭsia, što byŭ jon na pratezach.

Ad sustrečy, mabyć, zapala ŭ dušu niezrazumielaja makavinkia niejkaj vinavataści za viecier i cholad na vulicy, za maladuju žnnčynu, jakaja abminula invalida. Usio heta paŭstala ŭ pamiaci prnz mnoha hadoŭ zusim niečakana.

Dzień byŭ piaščotny, cioply. Pryroda niby chaciela sahreć I huciešyć usio žyvoje pierad doŭhimi chalodnymi daždžami. U mahnzinie

«Dary pryrody» pradavali miod, i čarha stajala na ŭvieś mphazin.

— Miodu boĺš niama, toĺki toje, što zastalosia ŭ bitonie, — nie noršy raz papiaredžvala pradaŭščyca liudziej.

U hetaj ciesnacie paŭz čarhu pracisnulasia da prylaŭka vysokpia žančyna z hustymi zalacistymi valasami, jakija spadali na pliečy. 3-za ich usie, mabyć, i źviarnuli na jaje ŭvahu.

— Ty kudy biez čarhi? Nazad! — niečakana prahučala adniekuĺ, jak byccam nie z ciapierašniaha času.

Piensijanier z trochlitrovym sloikam u ruce schapiŭ žančynu za lokać.

Liutaść u vačach, reźki pavarot tulava, niby ŭ rukach u mužčyny apynuŭsia aŭtamat, z jakim jon hatovy kinucca na liuboha, chto aśmielicca stupić upierad.

Skalanulasia ad niečakanaści pradaŭščyca, zamierla na imhnieńnie čarha, spalochana prahučaŭ holas žančyny:

—Mnie nie miod. Ja arechaŭ chaciela hlianuć synu.

—Ja nie chaču arechaŭ, mama, pajšli! — chlopčyk ciahnuŭ svaju maladuju mamu za paliec i naściarožana hliadzieŭ na liudziej. Žančyna z paliohkaj pasluchmiana pajšla za synam.

Toĺki tady ŭzdychnula, zavarušylasia čarha.

—A ruki nie treba raspuskać, — skazaŭ mužčyna ŭ spartyŭnaj kurtcy i džynsach. — Nie toj čas!

Piensijanier z trochlitrovym sloikam azirnuŭsia, źmieraŭ jaho pozirkam źvierchu ŭniz i zlosna pramoviŭ:

— Aśmialieli!

Jon boĺš ničoha nie skazaŭ, paviarnuŭsia da prylaŭka. Praz dva čalavieki padychodzila čarha, miodu jamu chapala na ŭvieś sloik.

Ja vyjšaŭ na vulicu. Śviaciŭsia pahodny vieraśnioŭski dzień. Alie na hetym ciaplie choladam paviavala ad niadaŭniaha. I ŭspomniŭsia toj asieńni dzień, invalid na ściudzionym vietry, vylinialyja stužački ŭznaharod. I siońniašni dahliedžany tvar, kalodka ŭznaharod, pieravažna jubiliejnych, i ŭladnaja liutaść, jakaja raptam prarvalasia na liudziej adniekuĺ z taho času, kali ŭ pašanie byŭ druhi paradak.