⁣

Andreju Vasiĺjeviču i Liubovi Zacharaŭnie vydzielili ŭčastak pad daču.

Liudzi stalyja, jany radavalisia tak, jak nikoli ŭ maladości. Bylyja viaskoŭcy, Andrej Vasiĺjevič i Liuboŭ Zacharaŭna doŭhi čas z ciažkaściu pryvykali da horada, da pylu i pastajannaha šumu. Ciapier u ich źjavilasia mahčymaść pabudavać svoj nievialiki damok, dzie možna pravieści lieta siarod cišyni pryrody. Ich siabar sa Stoŭbcaŭ nazvaŭ viosku, dzie možna bylo kupić materyjal na daču.

Lietnim rankam muž z žonkaj sieli ŭ eliektryčku, što išla ŭ Stoŭbcy.

Za voknami miĺhali biarozy, u vahon zaliataŭ luhavy viecier, biehla za ciahnikom sonca, vyśviečvajučy zalacistyja pali zbažyny, honkija sosny. Pachla smaloj-žyvicaj, vodaram baravych traŭ. Andrej Vasiĺjevič i Liuboŭ Zacharaŭna siadzieli lia akna i, adčuvajučy spakoj pryrody, adpačyvali dušoju. Prychodzili mary ab svaim damku, pierad jakim budzie ružova-biely sad, poŭny ŭvosień sakaŭnych jablykaŭ.

U Stoŭbcy pryjechali praz dźvie hadziny. 3 eliektryčki treba bylo pierasieści na pryharadny aŭtobus. U vioscy apynulisia ŭ poludzień. Vioska spadabalasia: akuratnyja chaty, drevy lia siadzib. Nastroj, praŭda, sapsavaŭsia, kali daviedalisia, što patrebnych liudziej siońnia niama.

Uzdychnuli, sabralisia nazad.

U aŭtobusie bylo šmat liudziej. Liuboŭ Zacharaŭna apynulasia lia žančyny, pobač z jakoj na siadzieńni lia akna liažala sumka. Liuboŭ Zacharaŭna ździvilasia: sumka na siadzieńni, a liudzi stajać? Adčuvajučy stomlienaść, vietliva paprasila žančynu krychu pasunucca. Adarvanaja ad razmovy z susiedkaj napieradzie, žančyna zlosna zirknula na Liuboŭ Zacharaŭnu i rezka adkazala:

— Chočaš — sama tam siadaj, a ja sa svajho miesca nie kranusia.

3 ciažkaściu Liuboŭ Zacharaŭna prasunulasia da akna. U šybu śviacila sonca, śliapila vočy. Vakol pierahavorvalisia žančyny, u tym liku jaje niavietlivaja susiedka Anita (tak jaje nazyvali padčas razmovy). Liuboŭ Zacharaŭna rasšpilila basanožki, vyzvalila stomlienyja ad chadźby nohi, zapliuščyla vočy. U Stoŭbcach usie chutka pačali pakidać aŭtobus.

Liuboŭ Zacharaŭna dačakalasia, pakuĺ Anita vyjdzie, i tady pačala abuvacca. Andrej Vasiĺjenič čakaŭ žonku kalia aŭtobusa. Liuboŭ Zacharaŭna zašpilila Pmopnožki, padnialasia z miesca. Tut toĺki zaŭvažyla pobač, dzie hndziela Anita, malieńkuju kaśmietyčku. 3 žanočaj cikavaściu ndkryla jaje: kaśmietyčka byla poŭnaja hrošaj. Uschvaliavanaja .Miuboŭ Zacharaŭna pakazala kaśmietyčku mužu.

—Biary sabie, — skazaŭ Andrej Vasiĺjevič. — Ja ŭžo adnoj žnnčynie addaŭ hrošy, jakija znajšoŭ u stalovaj. Uvieś addziel ii mianie paciašaŭsia.

Liuboŭ Zacharaŭna dobra pamiatala tuju historyju, paślia jakoj Lndrej Vasiĺjevič tydzień chadziŭ pachmurny i nazyvaŭ siabie durpiem, bo liudzi tak adnieślisia da hetaha ŭčynku. I voś ciapier niby ppŭtareńnie. Nie dziŭna, što jon tak adreahavaŭ.

Uziali tuju kaśmietyčku, pajšli da stancyi. Adnak na dušy bylo drenna.

Paviarnuli nazad. Kali padychodzili da aŭtobusa, adrazu zaŭvažyli Anitu. Jana ŭliaciela ŭ aŭtobus, ahliedziela siadzieńnie, vyskačyla. Vočy jaje byli takimi, niby jana źjechala z hluzdu. Žančyna kryčala, što ŭ Stoŭbcach chatu pradala, schavala ŭ kaśmietyčku hrošy i voś zhubila.

Liuboŭ Zacharaŭna praciahnula joj kaśmietyčku. Anita vyrvala jaje z ruk, adkryla, pravieryla, ci ŭsio na miescy. Navat nie padziakpvaŭšy, pabiehla da pakinutych na vakzalie sumak.

Andrej Vasiĺjevič i Liuboŭ Zacharaŭna moŭčki išli da eliektryčki. Kali zachodzili ŭ vahon, zaŭvažyli, što ich dahaniaje taja žnnčyna. Dabiehla i ŭpala na kalieni, pačala calavać im ruki.

—Musić, vy bahatyja? — pytalasia jana.

— Nie, alie ž heta nie našy hrošy. Čužoje bahaćcie ščaścia nie prynosić.

Žančyna, vidać, nie vieryla, šukala niejkuju skrytuju pryčynu.

Prajechala jana z imi niekaĺki prypynkaŭ, plakala, calannla ruki i ŭsio nijak nie mahla pavieryć, što joj viarnuli hrošy.