⁣

Niekali murašnik, jaki vyras lia samaj liasnoj ściažynki, byŭ taki malieńki, što nie zakryvaŭ navat piańka. Alie pastupova rudaja horka boĺšala. Drobnieńkija, alie dužyja i ŭpartyja stvareńni z usiaho navakoĺlia biezupynna ściahvali siudy patrebny budaŭničy materyjal, i chutka horka zaniala ŭsiu ściažynu.

Čalaviek prypaŭ na adno kaliena, śchiliŭsia, staŭ nazirać. Muraš trymaŭ pierad saboju tresačku, boĺšuju za jaho ŭ piać razoŭ. Tuzaŭsia to ŭ adzin, to ŭ druhi bok, alie, zdavalasia, nie pasoŭvaŭsia ni na krok. Praz chvilinu čalaviek znoŭ pahliadzieŭ sabie pad nohi i nie ŭbačyŭ muraša.

Śvietlaja tresačka varušylasia kalia samaha padnožža rudoha konusa.

3 adnaho boku murašnika liudzi vytaptali duhu. Projduć, abminajučy pieraškodu, tupnuć nahoj, strasajučy muraša, adfutboliać suchuju šyšku — i abchodny šliach paznačany.

Murašoŭ, praŭda, ničoha, akramia svajoj spravy, nie chvaliavala. Jany ciahnuli da horki zialionych vusieniaŭ, čornych žučkoŭ, bielych ličynak.

Adnojčy na murašoŭ abrušylasia biada. Jana miela vyhliad vuźkich vielasipiednych kolaŭ z čornymi pakryškami. Pieršy vielasipiedyst uhliedzieŭ napieradzie pieraškodu i nabraŭ razhon, kab nie zaviaznuć u rychlaj horcy. Ślied u ślied praliacieŭ druhi. Treci imčaŭ krychu voddaĺ. Jon prytarmaziŭ i abahnuŭ žytlo murašoŭ, razrezanaje na dźvie palovy. Čaćviortym jechala maloje dzicia. Adolieć murašnik jano nie zdužala i miakka apuścilasia na jaho lievuju palovu. Zajenčyla, zhrebla padešvami toje, što pa krupicach iLIrpli malieńkija budaŭniki, adskočyla, pačalo pad śmiech starejimych vyciahvać vielasipied, rujnujučy pravuju palovu konusa.

I Ipraśkidanyja murašy chapalisia za bližejšy kavalačak hapinki ci za tresačku i ciahnuli da horki, nibyta ničoha nie zdarylmsia.

Stary čalaviek schadziŭ pa siakieru, vysiek i zavastryŭ čatyry Lnrozavyja slupki, ubiŭ ich vakol murašnika, paślia prybiŭ da slupoŭ aĺchovyja žardzinki. Atrymalasia aharodža.

IIrajšoŭ čas. Toj samy čalaviek naviedaŭsia da murašnika I, kali ŭbačyŭ jaho, źniamieŭ. Žytlo ŭpartych nasiakomych nie toĺki mnrnula sabie praviĺnuju formu konusa, alie i prykmietna paboĺšpla. Viaršyniaju murašnik dastavaŭ čalavieku da pojasa. Adnak phnrodža z adnaho boku akazalasia palamanaj, kancy žerdak chlpalisia ŭ murašniku. Stary vyrašyŭ, što vielasipiedu takuju ž:>rdku nie adolieć, i zrabiŭ vyvad:

«Na matacyklie niechta ŭliez». Jon užo namieryŭsia vyciahnuć ablomki, alie spachapiŭsia. Ci varta iipoŭ varušyć adbudavanuju druhim razam chatu?

Pakinuŭ tak, lk bylo.

Paślia hetaha ŭ staroha byli jašče dźvie sustrečy z murašnikpm.

Pieršaja adbylasia praz hod. Tady čalaviek praśliaziŭsia, bo ŭbačyŭ, što horka znoŭ zdorava paciarpiela. Chatu murašoŭ prycisnuŭ da ziamli šyrokim kolam traktar. Reštki taho, što niadaŭna nazyvalasia aharodžaju, valialisia navokal. Stary sabraŭ ich i kinuŭ pad chvoju. Paślia moŭčki pastajaŭ, paviarnuŭsia, ciažka ŭzdychnuŭ i pavoli pajšoŭ pa ściežcy.

U apošniuju sustreču čalavieka z murašami adziny slupok, jaki ŭcalieŭ ad najezdu traktara, ciapier liedź vytyrkaŭsia z horki. Jana znoŭ miela praviĺnuju formu konusa i vyrasla nastoĺki, ipto viaršynia raŭnialasia z pliačyma čalavieka.

Staromu padalosia, što źniščyć abo spynić murašoŭ nie moža nijakaja sila. Jon padumaŭ, što muraipy svajoju abyjakavaściu da zla, jakoje čyniać im liudzi, demanstrujuć svaju pahardu da ich.