⁣

Mocny i ščaślivy narod, jaki maje takoha paeta, što kožnym svaim slovam usio žyćcio byŭ razam z im, što tak hlyboka vykazvaŭ liudskija dumki, nadziei i mary. Alie mocny i ščaślivy taksama i paet, jaki maje taki narod, što šanuje kožnaje ščyraje slova, što jaho, paeta, ploć ad ploci svajoj, kroŭ ad kryvi svajoj, uźniaŭ na takuju hanarovuju i niedasiahaĺnuju vyšyniu.

Zdajecca, Taras Šaŭčenka nie moh naradzicca nidzie, aprača svajoj liubaj Ukrainy. Alie, naradziŭšysia na rodnaj Ukrainie, staŭšy vykaźnikam samych zapavietnych žadańniaŭ svajho naroda, staŭšy jaho holasam i slycham, jon staŭ bliźkim i rodnym, staŭ svaim i dlia mnohich inšych narodaŭ. Jon staŭ taksama i našym, bielaruskim. Užo zaraz ciažka ŭjavić bielarusa, jaki nie viedaje, napryklad, «Sadok višniovy kalia chaty» ci

«Ravie i stohnie Dniepr šyroki» abo inšych vydatnych, chrestamatyjnych dlia ŭsich narodaŭ radkoŭ i vieršaŭ vialikaha Kabzara.

U mnohich siońnia na slychu hetyja, takija prostyja, na pieršy pohliad, i takija hlybokija i skladanyja, na surjozny padychod i surjoznaje pračytańnie, tvory. Jany hučać siońnia i pa-bielarusku ŭ pierakladach Janki Kupaly, a taksama inšych našych slaŭnych majstroŭ mastackaha slova. Bielarusy viedajuć ich amaĺ hetak ža, jak i tyja ščymlivyja vieršy, što pisalisia dalioka ad rodnaha kraju, u adzinocie vyhnańnia. Darečy, vieĺmi kranaje, što boĺšaść vieršaŭ paeta stvorana pa-za miežami Ukrainy.

Bielarusy viedajuć tyja baliučyja, jak samo paetava žyćcio, radki, što naradžalisia va ŭražlivaj i dalikatnaj dušy padčas bielych načej Sankt-Pieciarburha ci siarod piaskoŭ zakaśpijskich pustyń.

Vieršy Tarasa Šaŭčenki, zdajecca, stvorany nie adnym paetam, abranym dlia hetaj pačesnaj misii, a ŭsim ukrainskim narodam. I, jak stvoranyja narodam, jany znoŭ viartalisia ŭ narod.

Źjaŭliajučysia hlyboka nacyjanaĺnym paetam, Taras Ryhoravič Šaŭčenka zrabiŭsia dlia ŭsiaho śvietu takim internacyjanaĺnym! Jak tut nie zhadać jaho śvietluju maru pra «siamju voĺnuju, novuju», jakaja ŭspomnić jaho niekali ščyrym i dobrym slovam. I my, hetaja voĺnaja i novaja mižnarodnaja siamja, z udziačnaściu ŭspaminajem jaho siońnia i budziem uspaminać zaŭsiody najšanoŭniejšym slovam samaj ščyraj pavahi i liubovi.

Jon byŭ sapraŭdnym internacyjanalistam, bo da samazabyćcia liubiŭ svaju radzimu i pavažaŭ usie inšyja narody śvietu.

Jon byŭ jašče i prarokam, bo vieryŭ u liepšaje žyćcio i žadaŭ usim liudziam na ziamli roskvitu i ščaścia.

I jak praroča, jak upeŭniena i pa-sučaśniamu pierakanana hučać jaho ŭschvaliavanyja slovy pra niazvodnaść žyćcia, pra jaho viečnaść i nieŭmiručaść, nie zvažajučy na ŭsie biedy, niahody, zasmučeńni:

I budzie syn, i budzie maci, I buduć liudzi na ziamli!

Dyk dziakuj ža vam, Tarasie Ryhoravič, za hetu vašu ŭpeŭnienaść, jakuju Vy zmahli pieradać i nam!

Heta zdorava, što da Šaŭčenki, jak da žyvoha, i siońnia možna voś tak prosta pryjechać, spytacca ŭ jaho parady, možna raskazać jamu pra svaje niahody ŭ vialikaj nadziei i viery, što jon, slavuty syn Ukrainy, ciabie abaviazkova zrazumieje, padtrymaje, supakoić i abnadzieić.