⁣

Nas bylo čaćviora: Liońka Hrom, HIjećka Hruk, Mićka Vieras i Blin.

Nie, zvali jaho Vaśka Radzievič, alie dlia nas jon zaŭsiody byŭ prosta Blin.

Dy što tam Blin! My davali Vaśku samyja kryŭdnyja mianuški, a jon lypaŭ čornymi vačaniatami i maŭčaŭ. Maŭčaŭ, bo viedaŭ, što kali zapiarečyć, to atrymaje dziesiać sutak. A jak ža! My, usie troje, jaho kamandziry!

Blin ža byŭ radavy. Heta jon, razharnuŭšysia ŭ bajavy lancuh, bieh śliedam za «hienieralam» Liońkam Hromam, šturmavaŭ adnu krepaść za druhoj. Śliedam za im, ciažka dychajučy, tankam pior napralom toŭsty Piećka Hruk, naš načaĺnik štaba. A potym užo sihaŭ ja, kamisar dyvizii. My z chodu vybivali voraha z akopaŭ, kidali buteĺki z vadoju, ujaŭliajučy, jak padajuć ad vybuchaŭ našych hranat varožyja saldaty.

Paślia kožnaha takoha boju my viartalisia na svaju bazu, stanavilisia ŭ stroj, i Liońka Hrom čapliaŭ nam, svaim aficeram, bajavyja ŭznaharody — kaliarovyja znački.

Radavy Blin stajaŭ aniamiely. Atrymaŭšy miedaĺ — kaściany huzik, jon upalym holasam kazaŭ: «Znoŭ miedaĺ». I bieznadziejna nrasiŭ dać jamu kali nie orden, to choć by zvańnie jafrejtara.

Tak minula b, vidać, jašče šmat dzion, kali b nie adna padzieja.

U toj cichi soniečny dzień my šturmavali varožyja ŭmacavańni na druhim bierazie našaj raki. Vaśka Blin dapamahaŭ baćkam ramantavać na chacie dach, i kamandavać nam nie bylo kim. A tamu Liońka Hrom, uzdychnuŭšy, abjaviŭ:

— Idu ŭ raźviedku sam. Pačujecie kryk savy — zaraz žy plyvicie da mianie na toj bierah.

Liońka nieachvotna raspranuŭsia i, uciahnuŭšy halavu ŭ pliečy, pliuchnuŭsia ŭ vadu, až spalochana zahamanili husi na varožym bierazie.

My z Piećkam zaliahli ŭ travie i pačali nazirać za svaim kamandziram.

Alie bačyli toĺki jaho ruki, što miĺhali ŭ zalacistych pyrskach vady.

Raptam Liońka źnik pad vadoj. Dy tut vynyrnuŭ, zamachaŭ rukami, i my vyrazna pačuli jaho niemaje «r-ratu-ujcie!».

3 pierapudu my nie viedali, što rabić, biehali pa bierazie i taksama kryčali. A Liońka ŭžo nie kryčaŭ. Jon to na niejki momant źjaŭliaŭsia na pavierchni vady, to znoŭ źnikaŭ.

I tut my ŭbačyli Vaśku Blina. Nie raspranajučysia, jon sihanuŭ u raku i šparka paplyŭ tudy, dzie apošni raz pakazalasia halava našaha kamandzira.

Ad strachu, što zaraz nie stanie i Vaśki, my z Piećkam kinulisia chto kudy…

Pra ŭsio, što bylo potym, my daviedalisia ŭžo ŭ Liońkavaj chacie. Blin vyratavaŭ Liońku. Toj chutka ačuniaŭ i znoŭ źjaviŭsia na našaj vajskovaj bazie. Panura zahadaŭ stanavicca na pazicyju.

Apuściŭšy vočy, my paplialisia za svaim kamandziram. Ad soramu maje vušy hareli, a Piećka šmorhaŭ nosam i zasiarodžana hliadzieŭ na svaje bielyja ad pylu čaraviki.

Blin ubačyŭ nas zdaliok i, jak zaŭsiody, staŭ pierad nami pa kamandzie «śmirna».

— Adstavić, — machnuŭ rukoj Liońka i, paviarnuŭšysia da nas, surova skazaŭ: — Ciapier naš kamandzir — Vasia Radzievič. A my — jaho saldaty. Jasna? Stać u stroj!

I znoŭ my zaciata šturmavali varožyja krepaści, brali doty i blindažy, farsiravali raku. Alie kamandavaŭ nami ŭžo Vaśka Blin, naš novy «hienieral». Jon čapliaŭ nam miedali za advahu, a my dziakavali i navat nie advažvalisia paprasić zvańnie jafrejtara.