⁣

I lzam z baćkam Vova vybiraŭ novyja lyžy ŭ mahazinie spari mŭpych tavaraŭ. Ranicaj chlopčyk pačaŭ treniroŭku. Pieršyja hifoby byli śmiešnyja. Maly nijak nie moh utrymacca na lyžach I i»p;i-poraz kuliaŭsia ŭ śnieh. Paślia, zablytaŭšysia, doŭha nie moh ii|npiucca z miesca. Tady Juĺka, najliepšaja lyžnica ŭ ichnim dpify, padychodzila i pakazvala, jak treba samomu vybiracca i cnžkaha stanovišča. Nie vieĺmi achvotna, z kislym vyrazam MI I tvary, alie davodzilasia Vovu sluchać dziaŭčynku.

Soramna ž phrnd usimi znajomymi liažać na novych lyžach u śniezie! 1 Iraz niekaĺki dzion sprava pajšla liepš. Pačynala adčuvaccn zladžanaść i liohkaść ruchaŭ. Praz tydzień chlopčyk umieŭ rplniarnucca na pavarotach i tak adšturchnucca kijkami, što prnliataŭ dva-try mietry.

Jak toĺki vypala mnoha śniehu, dzieci pačali pralazić na stadi.kiai praz znojdzienuju ŭ aharodžy ščylinu. Praz jaje vybraŭsia ■hudy i Vova.

Prymacavaŭšy lyžy, prajechaŭ značnuju adliehlnść.

Kali Vova prypyniŭsia i ahliedzieŭsia, to ŭbačyŭ, što napierarez mmu iduć dva chlopcy. Abodva byli hady na try-čatyry starejIIII.IJa za Vovu. U adnaho z-pad šapki-vušanki tyrčali ryžyja iinlasy. Jon nastupiŭ nahoj na lyžy, mocna ŭziaŭsia za kijki, rasippiliŭ ramiani, što macavali lyžy da valionak. Chlopcy śpichpuli maloha z lyž i nakiravalisia da aharodžy.

Horkaja i niaścierpnaja kryŭda aharnula Vovu. Jon zaplakaŭ i kipuŭsia dahaniać kryŭdzicieliaŭ. Atyja, nie marudziačy, pierakinuli lyžy praz aharodžu i sami pieraskočyli na toj bok.

Ryžy Antoś Kamliuk i jaho tavaryš Ryhor adčuvali siabie pusim spakojna. Pieraskočyŭšy praz aharodžu, jany adrazu ž dnlučylisia da natoŭpu.

Ciapier toĺki Ryhor pačaŭ dumać pra toje, što adbylosia. «Pazyčyli lyžy ŭ maloha, kab pakatacca, — razvažaŭ jon. — Tady treba bylo katacca pry chlopčyku, jakomu naliežać hetyja lyžy. Značyć, ukrali, a nie pazyčyli!» Ad hetych dumak Iyhor zlosna hliadzieŭ na svajho družbaka, jaki zusim nie ŭmieŭ chadzić na lyžach. Antoś marudna pasoŭvaŭsia napierad i amaĺ nie abapiraŭsia na kijki. Na darozie adna z lyžyn, niapraviĺna pastaŭlienaja Antosiem, tresnula. Ryžy špurnuŭ abiedźvie palavinki ŭ roznyja baki. Druhuju lyžynu pačaŭ zatoptvać u śnieh.

Na druhi dzień Vova niečakana ŭbačyŭ Antosia na dvary školy. Siabry Vovy paviedamili pra historyju z lyžami dyrektaru školy.

Paślia zvanka Ivan Savič pajšoŭ razam z Vovam abychodzić klasy. U šostym klasie Vova ŭbačyŭ Antosia i pakazaŭ na jaho. Ryžy vyliez z-za party i, demanstrujučy abyjakavaść da ŭsiaho, pajšoŭ da dźviarej. Nie pieršy raz stajaŭ Antoś Kamliuk pierad dyrektaram. Šaściklaśnik pryznaŭsia, što ŭziaŭ lyžy Vovy i zlamaŭ ich. Dyrektar zahadaŭ Antosiu viarnuć malomu hrošy za lyžy.

Viečaram Antoś cicha pastukaŭ u dźviery Ryhoravaj kvatery. Kamliuk uhavaryŭ Ryhora znajści hrošy, jakija jamu bylo zahadana addać Vovu. Nazaŭtra Antoś sam zajšoŭ u čas uroka ŭ treci klas i, kab usie bačyli, paklaŭ hrošy pierad malym.

«Dzie Antoś tak chutka ŭziaŭ hrošy?» — dumaŭ dyrektar. Jon viedaŭ babuliu Aksińniu, jakaja raścila Antosia. Naŭrad ci jana zmahla b hetak chutka dać unuku patrebnuju sumu. Ivan Savič zajšoŭ da staroj, i taja skazala, što nijakich hrošaj unuk u jaje nie prasiŭ. Dyrektar nie sumniavaŭsia ciapier, što Antoś dziejničaŭ nie adzin.

Paślia ŭrokaŭ, sustreŭšy ŭ kalidory Vovu, Ivan Savič vyśvietliŭ, što na stadyjonie z Antosiem byŭ siabar. Dyrektar vyrašyŭ jašče raz pahavaryć z Kamliukom.

—Ty vieĺmi dobra zrabiŭ, što raźličyŭsia z pakryŭdžanym chlopčykam. A lyžy tyja, vidać, byli niavažnyja? — Adrazu zlamalisia, — nie strymaŭsia Antoś.

—Vidać, i siabru tvajmu jany nie spadabalisia?

—Tak, — adkazaŭ Antoś i chucieńka apuściŭ vočy, ruki jaho paviśli pad partaj. Va ŭsim davialosia pryznacca.

Praz dzień u školu, dzie vučyŭsia Ryhor, išli Ivan Savič i Antoś Kamliuk. Tam ich čakala sustreča z Ryhoram.